ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ตื่นเร็ว ตื่นเร็ว เช้าแล้วนะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด (เสียงนาฬิกาปลุก)
"ตื่นได้แล้วโว้ยยย"เสียงหนึ่งจะโกนก้องเข้าไปในโสดประสาท
"งืมมม รู้แล้วค่าไม่ต้องตะโกนก็ได้"เสียงใสๆขานรับ
"เคเรน พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปสมัครสอบ เตรียมตัวเร็ว"
"ฮะ!อืม" เมื่อกี้ป้าบอกว่าอะไรนะ เฮ้อแต่ช่างมันเถอะ
เคเรน โรมิเรีย เด็กหญิงวัย 13 ปี มีเรือนผมสีน้ำตาลยาวเลยบ่าลงมาหน่อย
นัยน์ตาสีแดงฉานที่ทำให้คนหลายคนที่สบตาด้วยตื่นตระหนก ตัวสูงตามแบบฉบับเด็กอายุ 13
ริซ โรมิเรีย หญิงร่างเล็กอายุย่างเข้า 44 ผู้เป็นป้า แต่สำหรับเคเรนเธอเปรียบเสมือนแม่คนหนึ่ง
แม้ป้าของเด็กหญิงจะต่างกับแม่ของเธอมาก เช่น เจ้าเล่และปากไว(มาก)ไปหน่อย แต่ก็มีความซื่อสัตย์(แทบจะไม่มีอยู่เลย)สูง
"นี่แกจะไปไม่ไป"ป้าริซว่า
"ไปไหนอ่ะ"เคเรนทำหน้าตาบ้องแบ้วกลับ
-*-.....โป้กๆๆๆๆๆ
"โอ้ย~ป้าเขกหัวฉันทำไมอ่า เจ็บนะ"
"ฉันบอกให้แกไปจัดของใส่กระเป๋า จะได้ไปสมัครกันซักที"ผู้เป็นป้าตะโกนเสียงแข็งพร้อมทำหน้าอาฆาต
"ที่ไหนอ่ะ" 'ยังมีหน้ามาถาม-*-'ริซคิด
"โรงเรียนเบเบ"
"ชื่อหรอนั้น" เคเรนถามและยืนโกดอกส่ายหน้าช้าๆ( - -)(- - )( - -)
"แกอย่าประมาทเชียวนะเฟ้ย ถึงชื่อมันจะดูไม่น่าพิศมัย แต่โรงเรียนนักฆ่าได้ชื่อว่าเป็นโรงเรียนที่มีคนตายมากที่สุด แล้วอย่างเนี้ยแกยังไม่อยากเข้าอยู่อีกมั้ย"คนถามยิ้มหน้าบานจนออกนอกหน้าแย ้ว
หยุดทันที
ท่าที่เคเรนทำเมื่อกี้หยุดนิ่ง ค้างไว้ซักพัก(เหมือนคนกำลังเก็ก)แล้วหัวเราะเสียงเย็นเยือก เย็นจนป้าของเธอยังมีท่าทีหวั่นๆ
"ฮึฮึ ดีจริง ช่วงนี้กำลังเบื่อๆอยู่พอดี"..."สงสัยมีงานมาให้ทำแล้วละซิค่ะเนี่ย"เคเรนแสยะยิ้มอย่างกระหายเลือด
"หวังว่าโรงเรียนนี้คงไม่ทำให้แกเบื่ออีกหรอกนะ"พูดแล้วป้าก็แสยะยิ้มตาม
เคเรนเริ่มเก็บสิ่งที่จำเป็นต้องใช่ลงเป้ เธอยัด ยัด และยัดลงในเป้ลีบๆใบเดียว ก่อนจะชำเลืองเห็นสิ่งๆหนึ่งวางอยู่บนโตะ
เด็กหญิงจ้องมันอยู่พักใหญ่แล้วเหมือนเธอนึดอะไรได้ นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างฉายแววตื่นตระหนกสุดขีด ความทรงจำเก่าที่เธอเกือบ
จะลืมมันได้แล้วไหลเข้ามาในสมองของเธอเรื่อยๆ ตั้งแต่เรื่องของแม่ แต่ครั้งนี้มันผิดจากที่ผ่านๆมาดูยังยังก้อ
เหมือนถูกฆ่าตายชัดๆ
"...เรน"
"...เรน"
"เคเรน!" เฮือก!เธอสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบหันไปมองต้นเสียง ที่แท้ก็ป้าเธอเรียก แต่นัยน์ตาฉายแววตื่นอยู่เช่นเคย
ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเคเรนไม่สามารถซ่อนสายตาอันคมกริบของป้าริซได้
"เป็นอะไรไป เคเรน"สายตาจับผิดของป้าทำให้เด็กหญิงเริ่มคุมตัวเองไม่ค่อยได้ เธอรีบช่ายหน้าไปๆมาๆ แต่ป้าก็ยังไม่รามือ
ยังคงจู่โจมด้วยสายตาเพื่อเค้นเอาความจริงออกมา ทั้งสองจ้องกันไปมาจนเคเรนหลบสายตา "แน่นะ"หญิงร่างเล็กถาม "นะ แน่"
เคเรนตอบ "งั้นก็ดี เราเสียเวลามามากแล้วไปกันเร็ว"
"อะ อ้าวแล้วเราจะไปนอนที่ไหนกันอ่ะ"
"ในป่า"ริซตอบเสียงเรียบ
"แล้วทำไมไม่ไปพรุ่งนี้อ่ะ"
"ไม่ทัน กว่าเราจะออกจากเขตป่าได้ก็เย็นมากแล้ว"
"แล้วก็ระวังตัวด้วย"ริซหยุดเว้นช่วงพูดไปซักพักแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแสดงความขบขัน"สัตว์ป่านะ อาจจะไม่ใช่สัตว์ธรรมดาก็ได้นะ"
เคเรนมองผู้เป็นป้าด้วยสายตาที่งุนงงกับสิ่งที่ป้าพูด ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนเข้าใจ
**********************************************
เธเนเธฒเธ 
