| | มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย |  |
|
|
|
| เธเธนเนเธเธฑเนเธ | เธเนเธญเธเธงเธฒเธก |
|---|
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 9:49 pm | |
| สวัสดีค่า ชาวผลไม้
เก็บฟิคเรื่องใหม่ให้อ่านกัน
เอามาจาเวบพันทิพของคุณชมเช้าค่ะ
สนุกกดีอย่าลืมติดตามกานนะ | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 9:52 pm | |
| โป้งเป้ง...โคล้งเคล้ง....ค่อกๆแค่กๆ......
เสียงอะไรนั่น.....อ๋อ เสียงรถสองแถวสีเขียวสดคันหนึ่งนั่นเอง รถสองแถวคันนั้นมีสภาพไม่ต่างอะไรไปจากเศษเหล็กที่วิ่งได้ สนิมขึ้นเขรอะเกือบหมดทั้งคัน แค่เกือบเท่านั้นแหละน่า ยังไงก็ยังวิ่งได้....เอ่อ....ยังวิ่งได้สามวันดีสี่วันไข้ล่ะนะ...
ตรงป้ายหน้ารถและข้างรถเขียนไว้ว่า ....โคกสาริน - ทุ่งแมกโนเลีย ....แน่นอน รถคันนี้เป็นรถสองแถวคันเดียวที่วิ่งระหว่างสองหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลกันนัก คือบ้านโคกสารินและบ้านทุ่งแมกโนเลีย
สองข้างทางที่รถสองแถวคันเก่าปุเลงๆ ผ่าน คือทุ่งนาทีเขียวขจี กว้างไกลสุดลูกหูลุกตา ไกลลิบๆ นั้น เห็นชาวนาจูงควายมาเล็มหญ้าอยู่ 2-3 ตัว ภาพที่เห็นทำเอาคนที่นั่งอยู่บนรถสองแถวต้องอุทานด้วยความตื่นเต้น
"เฮ้ เซร่าๆ ดูนั่นสิ บัพฟาโลอ่ะ" พูดแล้วชี้ไม้ชี้มือไปที่ควายตัวใหญ่เขาโง้ง เมื่อรถเคลื่อนผ่านเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เจ้าควายตัวนั้นก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ มันหยุดเล็มหญ้าแล้วหันมาทางรถสีเขียวอย่างงงๆ แกมรำคาญ
เจ้าของเสียงพูดและท่าทางอันตื่นเต้นนั้นก็คือ บริทนีย์ ลูกครึ่งไทยอิตาเลี่ยนที่เพิ่งมาเป็นเด็กเอเอฟเอสที่บ้านทุ่งแมกโนเลีย วันนี้เจ้าหล่อนสวมชุดแดงท่าทางตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว รีบเขย่าตัว เซเรน่า เด็กลูกครึ่งไทยเยอรมัน เด็กเอเอฟเอสที่มาด้วยกันให้ดูควายเขาโง้ง
"เฮ้ย เขี้ยวโง้งเลยอ่ะ อเมชซิ่งจริงๆ เลยเนอะ" เซเรน่าเองก็อดอุทานด้วยความตื่นเต้นไม่ได้ .....เอ่อ.....เขาจ้ะเขา ไม่ใช่เขี้ยว เอ๊อ..... มองเขม็งไปที่ควายเขาโง้งตาไม่กระพริบ เจ้าควายเองก็มองมาที่สองสาวเช่นกัน มันเห็นสาวนางหนึ่งใส่ชุดแดง ดูสะดุดตาเหลือเกิน เห็นแล้วอยากจะเข้าไป....เอ่อ...ขวิด
แต่ชะรอยทั้งสองคงยังไม่รู้ความคิดของเจ้าควายน้อย....(ก็จะรู้ได้ไงเล่า ก็ไม่ใช่ควาย...อ้าว แล้วคนเขียนรู้ได้ไงละเนี่ย แหะๆ...) เพราะบริทนีย์ยังคงชื่นชมอยู่ไม่รู้วาย
"น่ารักจังเลยอ่ะ ร่า ชั้นอยากได้เอามาเลี้ยงจัง ดูสิ เหมือนจะเดินตรงมาหาชั้นเลยอ่ะ"
ก็เพราะรถมันวิ่งหวานเย็น ปุเลงๆ ไปเอื่อยๆ เต็มที่ จึงเปิดโอกาสให้เจ้าควายน้อยนั้น ควบฝีเท้าราวกับอาชาไนยเข้ามาใกล้รถเรื่อยๆ คนบนรถเริ่มผิดสังเกตเมื่อเห็นควายน้อยเข้ามาใกล้ๆ ต่างเริ่มแตกฮือ แต่สองสาวดูเหมือนไม่เข้าใจความนัยนั้น ส่งเสียงเชียร์กันใหญ่
"โห วิ่งเร็วด้วยอ่ะ" เซเรน่าชื่นชม ใช่สิ วิ่งเร็ว บางทีอาจจะเร็วกว่ารถคันนี้ด้วยซ้ำ และนั่น.....เจ้าควายน้อยกำลังจะถึงรถอยู่แล้ว ผู้คนยิ่งแตกฮือไปรวมกันด้านในของรถอย่างไม่ได้นัดหมาย มีแต่สองสาวที่ยังไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเล้ย
เจ้าโง้งควบเต็มเหยียดเข้ามาเรื่อย....จนจะถึงอยู่แล้ว ผู้คนฮือฮา บ้างร้องกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
มีแต่สองสาวเท่านั้น ที่ปรบมือหัวเราะด้วยความชอบใจ พาลคิดไปว่า ที่ร้องกรี๊ดนี่ก็คงอเมชซิ่งเหมือนเราแหละ แหม....เข้ามาเจ้าโง้ง เข้ามาเลย.... | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 9:55 pm | |
| รถโขยกเขยกมาไกลโข แต่ก็ไม่มีทีท่าจะถึงสักที คนบนรถเองก็ดูหงอยเหงาเศร้าซึมไปตามๆ กัน ก็แหม นั่งโยกเยกมาเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่เมื่อยทนไหวหรอพี่น้อง สีหน้าสีตาแต่ละคนจึงดูเซ็งกันเต็มที
ขณะที่ผู้คนกำลังหงอยราวกับหมาเหงาอยู่นั้น ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
" Im only a man in a silly red sheet
Digging for kryptonite on this one way street
Only a man in a funny red sheet
Looking for special things inside of me
Inside of me
Inside me
Yeah, inside me
Inside of me "
มันคือเสียงริงโทนอันไฮโซ ตระการตาดาวล้านดวงมากทีเดียว ทุกคนหันไปมองกันเป็นตาเดียว แล้วก็เห็นว่า มีบุรุษหนุ่มคนหนึ่งกำลังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ แล้วยกขึ้นพูด
ดูใบหน้าเขาสิ ขาวใสสะอาดสะอ้าน ดวงตาเรียวเล็กนั้นสดใส แต่ติดที่ดูจะขี้เก๊ก ท่าทางการแต่งตัวก็เนี๊ยบไปทุกอย่าง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนท้องถิ่นนี้แน่ๆ และคนแบบนี้ ลักษณะนี้ ไม่น่าจะมาอยู่บนรถปุโรทั่งนี้คันได้เลย ออกจะดูผิดที่ผิดทางไปสักเล็กน้อย
ได้ยินเสียงเขาพูดกับคนปลายสายด้วยเสียงใหญ่ๆ ว่า
"ว่าไง พัด อืม มาถึงแล้ว" เขาเงียบฟังคนปลายสายพูดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "บีเอ็ม เบ้นซ์ พอซ เฟอร์รารี่ที่บ้านหรอ ไม่ได้เอามา จอดไว้ที่บ้าน"
คนบนรถพากันเงี่ยหู หรือพูดง่ายๆ คือแอบฟังนั่นเอง รวมทั้งสองสาวที่สนใจกับเขาด้วย ได้ยินเขาพูดต่อไปอีก
"อ้าว ก็มารถโดยสารไง รถที่พัดบอกว่าจะมีจากโคกสารินไปทุ่งแมกโนเลีย อ้าว ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ เห็นพี่เป็นคนยังไงเนี่ย" ว่าแล้วเขาก็หัวเราะ ทำให้ใบหน้าเก๊กๆ ของเขานั้นดูขี้เล่นขึ้น
"อืมๆ พี่รู้แล้ว นี่นั่งรถมาตั้งนาน เดี๋ยวก็คงถึง อืมๆ รับรองไม่หลงหรอกน่า เดี๋ยวถึงตลาดแล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ โอเค แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ"
ขายหนุ่มคนนั้นปิดโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้ามา...เพียงเพื่อจะพบสายตานับสิบคู่ที่กำลังจับจ้องอยู่ เขาทำหน้าเก้อเขินเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มนิดๆ ยังไม่วายติดเก๊ก ก่อนจะหันหน้าไปมองวิวข้างทางอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
แต่เขาก็ดูวิวได้ไม่นาน เมื่อมีมือๆ หนึ่งมาสะกิดที่แขน เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง
สาวน้อยลูกครึ่งที่นั่งติดกับเขานั่นเองที่กำลังสะกิดยิกๆ อยู่ เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างไว้มาด
"พี่ๆ ใช้ริงโทนเพลงซุปเปอร์แมนด้วยหรอ เพลงโปรดหนูเลย" เซเรน่านั่นเองที่กำลังส่งยิ้มทะเล้นๆ มาให้ ชายหนุ่มรีบขัดขึ้นทันทีด้วยเสียงใหญ่ๆ (ใหญ่มาก)
"เพลง Superman (It's Not Easy) เรียกให้มันครบถ้วนด้วยสิครับ" เขาติงเสียงต่ำๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เซเรน่ารู้สึกสลด "มันก็เหมือนกันแหละพี่ เรียกง่ายๆ จะเรียกให้ยากทำไม"
"มันง่ายก็จริงครับ แต่มันไม่ถูกต้อง" เขายังติงเสียงต่ำต่อไป แถมเน้นคำว่า "ไม่ถูกต้อง" ท้ายประโยคด้วยเสียงหนักๆ นั่นทำให้เซเรน่าแอบเบือนหน้าไปแลบลิ้นใส่ บริทนีย์ที่นั่งฟังอยู่ต้องสะกิดเพื่อนแล้วกระซิบ
"เฮ้ย แก เก๊กจริงเลยอ่ะ ตานี่ แล้วดูแต่งตัวสิ มาบ้านทุ่ง นุ่งกางเกงแสล็ค รีดกลีบโง้งเชียว เสื้อเชิ้ตนั่นอีก แต่งตัวไม่ดูสถานที่เลย แกไปคุยกะเขาทำไมอ่ะ ท่าทางไม่น่าเป็นมิตร"
เซเรน่ามองการแต่งตัวของชายคนข้างๆ แล้วออกจะเห็นด้วยตามเพื่อนบอก กระซิบตอบ
" เออ เก๊กจริงๆ ด้วย ชั้นเห็นเขานั่งเก๊กอย่างนี้มาตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว ไม่เมื่อยมั่งหรือไงนะ" ท่าทางชายคนนั้นคงจะได้ยินเสียงวิจารณ์เขาทำหน้าปุเลี่ยนๆ แต่สองสาวไม่รู้ตัว บริทนีย์ยังคงกระซิบวิจารณ์ต่อไป
"ไม่รู้มาทำอะไรที่นี่เนอะ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นคนที่นี่นะ แกว่าไหม"
"ก็ใช่น่ะสิ ท่าทางไม่ค่อยน่าคบ เราอุตส่าห์พูดดีด้วย" เซเรน่าว่า แต่คราวนี้เสียงกระซิบมันไม่ใช่กระซิบเสียแล้ว ดูท่าทางเขาคนนั้นจะได้ยินเต็มสองหูแล้วทีนี้
เขาจึงหันมาหาสองสาว ทำหน้านิ่งๆ "ขอโทษครับ ผมเป็นเภสัชกรใหม่ ชื่อตรัย จะมาประจำที่อนามัยบ้านทุ่งแมกโนเลียครับ มีอะไรสงสัยอีกไหมครับ"
บริทนีย์หน้าสลดลงทันที หันไปมองเพื่อนก็เห็นเซเรน่าทำหน้าทะเล้นใส่ "มีค่ะ...ใคร...."
"ใครอะไรครับ" ชายหนุ่มที่แนะนำตัวเองว่าชื่อตรัยทำหน้างง
"ก็...ใครถามอ่ะ" ...แป่ววววววว.... เซเรน่ายักคิ้วให้ เล่นเอาตรัยอึ้ง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีด้วยความฉุนเฉียว ภาพนั้นทำให้เซเรน่าหันไปหัวเราะกับเพื่อนอย่างขบขัน พลางกระซิบนินทาไปด้วย
"ดูดิแก ขนาดโกรธยังไม่วายเก๊ก ตลกว่ะ ตาหมอต่ายนี่" ...อ้าวๆ หนู...เขาไม่ได้ชื่อหมอต่ายนะ ....เซเรน่าฟังผิดอีกแล้ว บริทนีย์เองก็ไม่กล้าขัดเพื่อนเพราะตัวเองอยู่ห่างกว่า เซร่ามันอยู่ใกล้ มันคงฟังถูกละมั้ง สงสัยเราจะฟังผิดไปเอง เอ้า หมอต่าย ก็หมอต่ายวะ บริทนีย์คิดแล้วเกาหัวตัวเอง... | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 9:58 pm | |
| รถคันนี้ยังคงวิ่งปุเลงๆ สักพักก็เข้าเขตตลาด ผู้โดยสารกำลังนั่งรถเพลินๆ ด้วยว่าคงชินกับอัตราความเร็วระดับนี้แล้ว บางคนก็หลับกันโหงกเหงก ก็แหม ลมพัดเย็นๆ เอื่อยๆ ก็น่านอนหยอกอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ
แต่ดูท่าผู้คนบนรถจะไม่ได้สบายอย่างที่คิด เพราะรถแล่นมาอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้นมา
"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" นั่นเป็นผลทำให้รถเกิดเบรคกระทันหันดัง
"เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด........."
"อ้าว เฮ้ยยยยยย" เสียงอุทานของคนบนรถดังลั่น แต่ละคนไม่ทันระวังตัว ต่างไหลกันไปกองอยู่ตอนหน้าของรถ ชุลมุนชุมลเกกันไปหมด
ต่างคนต่างล้มลุกคลุกคลานอยู่บนรถนั้น ไอ้ที่นั่งกันเต็มๆ ตอนแรกน่ะ ตอนนี้รถเบรคซะเหลือที่นั่งบานตะไท
บริทนีย์ไหลไปชนเซเรน่า พร้อมๆ กับที่เซเรน่าไหลไปชนตรัย หัวไปโขกเอากับหลังของเขาพอดี ตรัยหันมาขมวดคิ้วใส่ เซเรน่าเลยยกมือไหว้ปะหลกๆ พลางหัวเราะแหะๆ
รถจอดนิ่ง ทำเอาบุญก่อหงุดหงิด ตะโกนถามคนขับ
"ลูกพี่ เบรคทำไมเนี่ย ผู้โดยสารล้มกลิ้งกันไปหมดแล้ว" ว่าแล้วก็กระโดดลงจากรถอย่างคล่องแคล่ว แล้วเดินแกมวิ่งไปที่นั่งคนขับตอนหน้า
"เกิดอะไรขึ้นหรอพี่อั้น"
คนขับรถโดยสารนามว่าบุญอั้นไขกระจกรถลง ก่อนจะยื่นหน้ามาตอบว่า
"เอ็งไม่เห็นหรอก่อ โน่น" พูดแล้วชี้ไม้ชี้มือไปที่บุรุษหนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหา
ชายหนุ่มคนนั้น เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้จะเห็นได้ว่า เขาไม่ได้เดิน แต่กำลังเต้นเสต็บเข้ากับจังหวะการเดินของเขาต่างหาก เขาเป็นหนุ่มตี๋หน้าตาหล่อเหลาเอาการทีเดียว หน้าตาดีๆกับท่าเดินเต้นเสต็บของเขานั้น ช่างดูเพลินตาเหลือเกิน
"อ้าว หมวดเด่น มีอะไรหรอ" บุญก่อเห็นคนที่เดินมาก็ร้องทัก ถูกแล้ว ชายคนนี้เขาเป็นตำรวจ และตอนนี้เขากำลังปฏิบัติหน้าที่...ตำรวจจราจร...
"ก็นายอั้นลูกพี่แกไม่เห็นหรอ ว่าเด็กๆ กำลังข้ามถนนอยู่น่ะ รถแล่นมาขนาดนี้ ชนเด็กตายขึ้นมาทำไง" หมวดเด่นทำหน้าขึงขัง บุญก่อมองคนพูด แล้วหันไปมองรถของตัวเอง ว่าแต่ ระดับความเร็วรถขนาดนี้ ชนคน คนจะรู้สึกอะไรหรือเปล่าวะ ขนาดชนแมว แมวมันจะรู้สึกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แต่เพื่อสวัสดิภาพเด็ก บุญก่อก็คิดว่า หมวดเด่นทำถูกแล้ว เขาจึงหันไปบ่นลูกพี่เล็กๆ
"จริงด้วยพี่อั้น เด็กข้ามถนนอยู่ตั้งหลายคน พี่มัวทำอะไร มองไม่เห็นหรือไง" ทำหน้าตาเอาเรื่องลูกพี่ เล่นเอาบุญอั้นต้องยิ้มเจื่อนๆ
"เออๆ ขอโทษทีว่ะ พอดีมันเผลอไปหน่อย"
"เผลอร้องเพลงเข้าอารมณ์เพลงอีกแล้วใช่ไหมพี่ แย่จริงๆ เลย" บุญก่อยังไม่วายบ่น ก่อนจะหันมาบอกหมวดเด่น
"ต้องขอโทษหมวดด้วยนะครับ" นายอั้นก็พลอยเสริม "ครับ ผมก็จะไม่เผลออีกแล้ว"
หมวดเด่นยิ้ม "ไม่เป็นไรครับ เราก็คนกันเอง ลูกหลานบ้านทุ่งกันทั้งนั้น ผมรู้ว่านายอั้นไม่ได้ตั้งใจ ปกติบ้านทุ่งเราก็มีรถไม่กี่คัน คงไม่ค่อยเกิดอุบัติเหตุอะไรง่ายๆ" ....ใช่ แต่คงไม่ใช่วันนี้ เพราะไม่ทันขาดคำ ผู้หมวดก็ต้องเป่านกหวีดอีกรอบ
"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 10:00 pm | |
| * อ้อ สำหรับท่านที่ไม่ได้ดูเอเอฟ 3 แล้วกังวลว่าจะบิ้วไม่ถูกนั้น ไม่ต้องคิดมาก เราอ่านกันขำๆ จะบิ้วใครคู่ใครนั้นก็ถือว่าไม่ผิดแต่อย่างใด จะดูหน้าตัวละครหรือจะจินตนาการเองก็ยังได้ เพราะบอกแล้วว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องจริงนะจ้ะ
"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เป่านกหวีดอีกครั้งแล้วรีบผละจากรถโดยสารไปหารถอีกคันหนึ่งที่ก็รีบเบรคตัวโก่งทันทีเหมือนกัน ผู้โดยสารบนรถต่างมองตามผู้หมวดไปที่รถคันนั้นอย่างสนใจ ก็จะไม่ให้สนใจได้อย่างไรล่ะ ก็รถคันนั้น เป็นรถบัสขนาดกลางที่ห้อยป้ายผ้าข้างรถไว้ว่า
"....ลิเกเจ้าเสน่ห์ พระเอกวัยรุ่น ตุ่น ชุมพล...."
สาวๆ บนรถอ่านแล้วถึงกับร้องกรี๊ด นั่นรถพี่ตุ่น ชุมพล พระเอกลิเกขวัญใจสาวๆ บ้านทุ่งนั่นเอง
หมวดเด่นเดินไปถึงรถบัสนั้น แล้วเรียกคนขับลงมา
"เอ้า ว่าไง เด็กข้ามถนนไปโรงเรียนอยู่ไม่เห็นหรอ" แต่แทนที่คนขับรถจะลงมา กลับเป็นชายหนุ่มรูปหล่อเดินลงจากรถบัสมาแทน
สาวๆ บนรถแทบจะกรี๊ดอีกรอบ ก็นั่นมันพี่ตุ่น ชุมพลนี่นาตัวจริงเสียงจริงเลยด้วย....อุ้ย ตื่นเต้นๆ
หนุ่มหล่อหันไปยิ้มหวานให้สาวๆ บนรถโดยสาร ก่อนจะหันไปหาหมวดเด่น
"ขอโทษทีครับหมวด พอดีเมื่อคืนเล่นลิเกเลิกดึก สงสัยตาอาดจะง่วง" พ่อตุ่นว่าแล้วหันไปหาตาอาด คนขับร่างท้วมที่ลงมาสมทบทีหลัง
"ขอโทษทีครับหมวด ผมง่วงไปหน่อย แต่เดี๋ยวจะกินกาแฟแล้วครับ จะได้ตาสว่าง" ตาอาดพูดไม่ชัดนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะง่วงจัด หรือว่าเพราะอะไร
"ทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกันนะครับ ตรงนี้เขตโรงเรียน ตอนเช้านักเรียนข้ามถนนกันเยอะ" หมวดเด่นว่า แล้วโบกมือให้ตาอาดขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับได้
"เดี๋ยวผมจะกำชับตาอาดอีกทีนะครับ หมวด" พ่อตุ่นทิ้งท้าย ก่อนจะหันไปส่งจูบให้สาวๆ บนรถโดยสารอีกครั้ง เล่นเอาสาวๆ อ่อนระทวย แล้วพ่อตุ่นก็เดินอย่างมาดเท่ห์ขึ้นรถบัสไป
บุญก่อมองตามก่อนจะหันไปพยักหน้ากับลูกพี่ กำชับอีกครั้ง "แล้วอย่าเผลออีกละพี่ หรือว่าคิดถึงใครเพลินหรือไง"
บุญอั้นสะดุ้ง ก่อนจะว่าเสียงอ่อยๆ " เปล่าเว้ย ไม่ได้คิดถึงใคร แหม ถ้าข้าหล่ออย่างพ่อตุ่น ชุมพลนั่นก็ไม่แน่นะเว้ย..."
บุยก่อฟังแล้วยักไหล่ด้วยอาการตีสแตก ก่อนจะค่อยๆ เดินมายืนประจำที่ตำแหน่งท้ายรถดังเดิม แล้วผิวปากแบบอิมโพรไวซ์เสียง ก่อนจะตะโกน
"ไปได้แล้ว ลูกพี่ ไปโลด..." | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 10:02 pm | |
| และแล้วรถสองแถวคันนั้นก็มาถึงจุดหมายปลายทางสักที เฮ้อ กว่าจะมาถึงได้....จุดหมายปลายทางที่ว่านี้คือ....ตลาดบ้านทุ่งแมกโนเลีย....
รถสองแถวจอดสนิท บุญก่อก็ลงจากรถ "ถึงแล้วครับ ตลาดบ้านทุ่งแมกโนเลียคร้าบบบบบบ"
เสียงของเขาดังไปทั้งตลาด แต่เป็นเสียงดังแบบนุ่มๆ อันเป็นเอกลักษณ์ และคงจะทำให้ใครบางคนจำได้ ถึงกับเยี่ยมหน้ามามอง บุญก่อหันขวับไปมองทันที แต่ก็พบความว่างเปล่า อีกแล้ว เมื่อกี้หางตาเห็นใครโผล่หน้ามามองนะ เอ หรือว่าเราจะตาฝาด หนุ่มกระเป๋ารถคิดกับตัวเองก่อนจะยักไหล่แบบตีสแตกอีกครั้ง
สองสาวเดินลงจากรถด้วยท่าทางร่าเริง ตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว พากันชี้ชวนชมโน่นนี่ ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าจะไปทางไหน...
ตรัยเองก็เดินลงจากรถแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร พลางมองไปรอบๆ พยายามจะไม่มองไปที่เด็กสาวกวนๆ สองคนนั่น
"พัดหรอ ตอนนี้พี่อยู่ตลาดบ้านทุ่งแมกโนเลียแล้ว จะไปทางไหนต่อ" เขากรอกเสียงลงไป ฟังเสียงปลายสายอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้า ท่าทางเข้าใจ
"อ๋อๆ ให้ไปรถมอเตอร์ไซค์วินใช่ไหม บอกเขาแล้วเขาไปถูกแน่นะ โอเคๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ขอบคุณมากครับ พัด"
ตรัยจบการสนทนาแล้วปิดโทรศัพท์ตามองหาวินมอเตอร์ไซค์ นั่นไง อยู่ตรงนั้นเอง ตรัยก้าวเท้าเข้าไปหาด้วยท่าทางมั่นใจ พร้อมๆ กับที่สองสาวเองก็ก้าวเท้าไปทางนั้นเหมือนกัน
"มอเตอร์ไซค์ครับ" ตรัยเรียก พร้อมๆ กับที่สองสาวก็เรียกมอเตอร์ไซค์เช่นกัน
"มอเตอร์ไซค์ ทางนี้ๆ วู้ๆ" เสียงบริทนีย์ดังข่ม ทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วหันไปมองทันที พอรู้ว่าเป็นใครเท่านั้น ตรัยถึงกับถอนหายใจ
รถมอเตอร์ไซค์เลี้ยวปราดเข้ามาจอดพอดี ตรัยจึงพูดเมินๆ "พวกคุณไปก่อนก็แล้วกัน"
"ใครว่าเราจะไป..." เซเรน่าพูดยิ้มๆ ตรัยขมวดคิ้วหนักขึ้น พยายามเก็บความโกรธเอาไว้ภายใน "ไม่ไปแล้วคุณเรียกทำไม จะกวนหรอ"
"อ้าว พูดงี้ได้ไง..."บริทนีย์สวนทันที เซเรน่าต้องรีบห้าม ก่อนจะหันมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ไม่ได้กวน จะเรียกมอเตอร์ไซค์ ก็อยากจะถ่ายรูปกับพี่มอเตอร์ไซค์วินอ่ะ เท่ห์ดีอ่ะ มีปัญหาอะไรป่ะ"
ตรัยฟังแล้วอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอา มองไปที่วินมอเตอร์ไซค์ก็เห็นว่าไม่มีรถเหลืออยู่เลยสักคัน ยังไงก็คงต้องไปคันนี้ จึงหันไปพูดเสียงแข็ง
"จะถ่ายรูปก็รีบขอเขาถ่ายสิ เดี๋ยวผมจะได้ใช้บริการมั่ง"
สองสาวทำเชิดใส่ ก่อนจะไปยิ้มหวานกับพี่มอเตอร์ไซค์วิน
"พี่มอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อคหน่อยค่ะ ขอถ่ายรูปกับพี่ ส่งไปให้อวดเพื่อนๆ หน่อย" บริทนีย์ว่าแล้วยิ้มสดใส หนุ่มมอเตอร์ไซค์วินจึงถอดหมวกกันน็อคแต่โดยดี
พอถอดหมวกกันน็อคแล้วจึงเห็นได้ว่า หนุ่มมอเตอร์ไซค์วินคนนี้รูปร่างหน้าตา หล่อแบบคมเข้ม รู้สึกว่าจะหน้าตาดีเกินหน้าเกินตามอเตอร์ไซค์วินทั่วไปอีกนะเนี่ย
"ถ่ายรูปได้เลยครับ เดี๋ยวผมต้องไปส่งผู้โดยสารด้วย" เขาพูดอย่างนอบน้อม ก่อนจะถลกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อ อากาศค่อนข้างร้อนนะ เขาคิด วันนี้ต้องวิ่งรถเยอะๆ จะได้มีเงินมาช่วยค่าใช้จ่าย ลดภาระของพ่อแม่ได้บ้าง
"โอ้โฮ พี่สักแขนด้วยหรอ" บริทนีย์อุทานเมื่อเห็นรอยสักที่ต้นแขนของหนุ่มวินมอเตอรืไซค์
"อ๋อ สักรูปผีเสื้อน่ะครับ" เขาว่าแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร ให้สองสาวที่ตั้งท่าถ่ายรูปเต็มที่ ก่อนจะหันไปทำหน้าเกรงใจให้ผู้ชายอีกคนที่ยืนหน้าบูดอยู่ข้างๆ
เมื่อถ่ายรูปกันเป็นที่หนำใจแล้ว สองสาวก็ถอยออกมา ตรัยจึงว่า "ถ่ายรูปเสร็จแล้วใช่ไหมครับ"
"ยังไม่เสร็จหรอก แต่เอาไว้ถ่ายวันหลังต่อ" เซเรน่าตอบเมินๆ ตรัยเหล่มองแล้วทำไม่สนใจ เดินไปนั่งซ้อนท้ายรถของมอเตอร์ไซค์วิน
"ไปไหนครับพี่" มอเตอร์ไซค์วินหันมาถาม
"ไปอนามัยของหมู่บ้านครับ" ตรัยตอบ มอเตอร์ไซค์พยักหน้า ก่อนจะเร่งความเร็วของรถแล่นปราดจากไปฝุ่นตลบ | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 10:04 pm | |
| มอเตอร์ไซค์วินซิ่งพาตรัยไปส่งที่อนามัยของหมู่บ้านภายในเวลาเพียงชั่วอึดใจ กินลูกชิ้นปิ้งไม่ทันหมดไม้ด้วยซ้ำ ตรัยก็พบตัวเองลงมายืนอยู่หน้าอนามัยของหมู่บ้านเรียบร้อยแล้ว
"เท่าไหร่ครับ"
มอเตอร์ไซค์วินถอดหมวกกันน็อคแล้วยิ้มอย่างเท่ห์ รอยยิ้มของเขาดูดีมีเสน่ห์มากทีเดียว เขาส่ายหน้าแล้วว่า
"ผมไม่เก็บเงินหรอกครับ อนามัยแค่นี้เอง คุณคงเพิ่งมาอยู่ใหม่ ยังไม่รู้จักทาง ผมเลยมาส่งให้"
ตรัยมองมอเตอร์ไซค์วินเต็มตา ก็เห็นสายตาที่แสดงความเป็นมิตรฉายชัด เขาจึงลดมาดเก๊กลง พลางหยิบเงินมายื่นให้ "ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณ แต่รับเงินไปเถอะครับ ยังไงคุณก็มาส่งผม"
เขาส่ายหน้าอีกครั้ง ยืนยันคำเดิมหนักแน่น "ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เอาจริงๆ แค่นี้ถือว่าเป็นน้ำใจจากชาวบ้านทุ่งแล้วกันนะครับ"
ตรัยมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอัศจรรย์ใจเล็กน้อย เมืองกรุงที่เขาจากมานั้นไม่มีแบบนี้ อย่าว่าแต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เลย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ดูเหมือนจะเป็นเงินเป็นทองไปหมด ไม่มีใครทำอะไรให้ใครด้วยน้ำใจล้วนๆ เหมือนที่ชายคนนี้ทำหรอก
"คุณเป็นคนดีจริงๆ" ตรัยถึงกับเปรยออกมา หนุ่มมอเตอร์ไซค์วินเขินเล็กน้อยที่ถูกชมซึ่งหน้า
"ขอบคุณที่ชมครับ ผมเป็นคนจน ไม่มีอะไรให้นอกจากน้ำใจครับ" เขาว่าทิ้งท้ายแล้วสตาร์ทรถ ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคเขาหันมาที่ชายหนุ่มมาดเนี๊ยบอีกครั้ง
"ผมชื่อทุยครับ มีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกได้ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ผมอยู่ที่วินในตลาดนั่นแหละครับ" พูดจบแล้วก็ยิ้ม สวมหมวกกันน็อค บิดรถออกไปด้วยความเร็วสูง | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Dec 25, 2006 10:07 pm | |
| ทุยขี่รถมอเตอร์ไซค์มาเรื่อยๆตามถนนลูกรัง วันนี้เขาต้องรีบแข่งกับเวลา ตั้งแต่เช้ายังไม่มีลูกค้าเลย ถึงแม้ว่าชายหนุ่มคนเมื่อกี้จะอยากเป็นลูกค้าของเขา แต่เขาก็เก็บเงินไม่ลง ระยะทางแค่นี้อีกทั้งชายคนนั้นยังเป็นคนต่างบ้านต่างเมือง จะเก็บเงินมันก็ดูจะเป็นการแล้งน้ำใจไปสักหน่อย ผิดวิสัยชาวบ้านทุ่งแมกโนเลียผู้เอื้ออารีอย่างเขาเป็นยิ่งนัก
แต่ขณะที่ทุยกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นเอง เขาก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้ากระโปรงรถจี๊ป ท่าทางกำลังมีปัญหาและมีหรือที่คนอย่างเขาจะนิ่งดูดาย
ทุยชะลอรถลงทันที เขาจอดรถลงข้างๆ รถจี๊ป พลางเอ่ยถาม
"รถมีปัญหาหรอครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม"
คนที่กำลังก้มๆเงยๆ อยู่ที่กระโปรงรถเงยหน้าขึ้นมา จึงเห็นได้ว่า เป็นหญิงสาววัยรุ่นหน้าตาคมเข้ม ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าๆ สีซีด แต่ดูก็รู้ว่า ภายใต้เสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าๆ นั้นเป็นเสื้อผ้ามียี่ห้อราคาแพง บนใบหน้าของเจ้าหล่อนนั้นมีรอยเปื้อนน้ำมันรถอยู่เล็กน้อย ทุยชะงัก
"อ้าว คุณพัชรา"
หญิงสาวที่ทุยเรียกว่าพัชรานั้น คือลูกสาวคนเดียวของคุณนายแจ่ม เศรษฐีนีไฮโซที่รวยที่สุดของบ้านทุ่งแมกโนเลีย เศรษฐีนีปล่อยเงินกู้ที่ชาวบ้านทุ่งต่างก็เป็นลูกหนี้กันทั่วหน้า แต่ถึงแม้พัชราจะเป็นลูกสาวคุณนายแจ่ม แต่ก็ไม่ชอบอวดรวย แต่งตัวหรูหราเหมือนคนรวยทั่วไป กลับชอบแต่งตัวมอซอ ติดดินจนคุณนายบ่นหลายครั้งหลายหน แต่พัชราก็ไม่เคยสนใจ
ตอนนี้พัชราก็ชะงักเช่นกันเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก่อนจะเมินหน้า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรียกตาปุ่นมาซ่อมก็ได้"
ทุยมองคนตรงหน้า สีหน้าเรียบเฉยเช่นกัน "ผมจะช่วยดูให้" พูดแล้วรีบสาวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนพัชราซึ่งกำลังจะอ้าปากร้องห้ามไม่ทัน
"ชั้นบอกว่าไม่..."
ทุยหันกลับมาทันที "ผมก็แค่ช่วยคุณซ่อมรถ มันคงไม่ได้ทำให้คุณเสียเกียรติไปหรอกครับ แล้วทุยก็หันกลับมาซ่อมรถอย่างขะมักเขม้นโดยไม่ได้หันมาทางพัชราอีก พัชราจึงได้แต่มองตามหลังเขาไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
สักพักทุยก็หันมาทางคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ทำเอาคนที่ยินมองอยู่แทบจะหลบสายตาไม่ทัน แต่ทุยก็ไม่ได้สนใจ
"รถคุณสายพานมันขาด ซ่อมไม่ได้ คงต้องเรียกช่างมาซ่อม" พัชราเงียบไป ก่อนจะเปรยออกมา
ก็บอกแล้วว่าจะเรียกตาปุ่นมาซ่อม ไม่เห็นจะต้องลำบาก
ทุยหันมามองหน้าคนพูดเต็มตา ผมไม่ได้ลำบากอะไร ผมมันคนใช้แรงงาน ใช้แรงงานแลกเงิน แค่นี้ไม่ได้ทำให้ผมเหนื่อยตายหรอก
เขาพูดจบแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง ก่อนที่จะใส่หมวกกันน็อคก็เหมือนเขาจะนึกอะไรได้ เขาหันมาทางหญิงสาวที่กำลังยืนงงอยู่
แล้วคุณจะไปไหน ผมจะไปส่งให้
พัชรารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ไม่เป็นไร ชั้นไปรถโดยสารได้ พูดไปแล้วก็แอบถอนหายใจ พลางคิดเซ็งอยู่ในใจ ความจริงวันนี้ตาปุ่นไม่อยู่บ้านเพราะไปทำธุระให้คุณแม่ มีคุณแม่อยู่บ้านคนเดียว คุณแม่ก็ขับรถไม่เป็นซะด้วย แล้ววันนี้ก็ต้องไปรับเด็กเอเอฟเอสที่จะมาอยู่บ้านเราอีก ป่านนี้คงมารออยู่ที่ตลาดแล้ว เฮ้อ ทำไมรถจะต้องมาเสียตอนนี้ด้วยก็ไม่รู้ ซวยจริงๆ
รถโดยสารเพิ่งไปถึงตลาดเมื่อกี้นี้เอง กว่าจะมาก็อีกตั้งชั่วโมง ทุยบอก
พัชราแทบอยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ อีกครั้ง รถโดยสารหมู่บ้านนี้ออกชั่วโมงละคันเท่านั้น แถมกว่าจะออกทีก็ต้องเลยเวลาไปอีก แล้วนี่เพิ่งจะออกไป แล้วเมื่อไหร่จะมาละเนี่ย แต่ว่า ... จะให้ไปกับนายคนนี้ก็...
"ไม่เป็นไร ชั้นจะรอรถโดยสาร"
ทุยมองคนตรงหน้า เห็นสีหน้าแล้วก็หัวเราะ หึหึ "แถวนี้มันเปลี่ยวนะคุณ บ้านคนก็ไม่มี มีแต่ทุ่งนา คุณจะอยู่ได้ยังไง"
พัชรามองไปรอบๆ เห็นมีแต่ทุ่งนากว้างขวางสุดลูกหูลูกตา อย่าว่าแต่บ้านคนเลย ต้นไม้ใหญ่ยังหายาก จะมีก็แต่เจ้าโง้งที่กำลังเล็มหญ้านั่นละมั้งที่พอจะเรียกว่าสิ่งมีชีวิตได้อยู่ แต่เมื่อเห็นเสียงหัวเราะที่เหมือนเยาะของคนตรงหน้าแล้ว พัชราก็เมินหน้าไปอีกทาง
"ทำไมจะอยู่ไม่ได้ ชั้นก็คนบ้านทุ่ง อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ทำไมจะอยู่ไม่ได้"
"งั้นหรอ" ทุยอยากจะหัวเราะอีกครั้ง "งั้นก็ตามใจ ผมไปล่ะ" ว่าแล้วก็สวมหมวกกันน็อค สตาร์ทรถออกไปอย่างรวดเร็ว ฝุ่นตลบอลอวล ทำเอาพัชรามองตามอย่างงงๆ ก่อนจะนึกฮึดขึ้นมา
"คนอะไร ไม่มีน้ำใจเลย" พูดไล่หลังไป ทั้งๆที่รู้ว่าคนนั้นคงจะไม่ได้ยิน (อ้าว เมื่อกี้เขาชวนก็ไม่ไปนี่หว่า)
พัชราหันซ้ายหันขวา ไม่เห็นมีสิ่งมีชีวิตอยู่นอกจากเจ้าโง้ง ซึ่งตอนนี้มันกำลังมองตรงมาพอดี เจ้าโง้งคงเห็นว่ามีใครกำลังมองมันอยู่ มันจึงทำหน้าสงสัย แต่พัชรามองมันอยู่สักครู่ก็นึกอะไรออก ยิ้มอย่างดีใจ... | |
|
| | |
nootty_plery
ผู้ช่วยผู้จัดการ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 2882
อายุ : 31
หมายเลข PRFG : No.100
หมายเลขใน pantip : No.34
Registration date : 25/11/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Dec 26, 2006 9:58 am | |
| | |
|
| | |
KG***KaR
เด็กล้างจาน
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 48
อายุ : 31
หมายเลข PRFG : 035
Registration date : 12/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Dec 26, 2006 5:52 pm | |
| รีบมาต่อน่ะค่ะ
สนุกมากๆๆเลยค่ะ | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Wed Dec 27, 2006 6:26 pm | |
| ทุยขับรถออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดโปร่งนัก ถึงแม้เขาจะรู้ว่าคนที่เพิ่งจากมานั้นถือยศถือศักดิ์กับเขาอย่างไร ถึงแม้ว่าครอบครัวนั้นจะเคยมีอดีตอะไรกับเขามาก่อน แต่เขาก็ไม่ควร...เขาไม่ควรปล่อยผู้หญิงคนนั้นไว้คนเดียวข้างทางเปลี่ยวๆ แบบนั้น
นี่เขาเป็นอะไรไป ความดีและความโอบอ้อมอารีที่เป็นเหมือนคุณสมบัติประจำกายของเขามันหายไปไหนหมด เขากลายเป็นคนใจดำไปแล้วหรือไร เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ทุยก็ชะงัก ก่อนจะตัดสินใจเลี้ยวรถกลับไปทางเก่าทันทีด้วยความรวดเร็ว
แต่เมื่อเขาขี่รถย้อนกลับมาทางเก่า ขี่รถมาเรื่อยๆ จนถึงจุดเดิมที่เขาจากมาเมื่อกี้ เขากลับไม่เห็นใครเลย ไม่มีใครสักคน เอ คุณพัชราหายไปไหนนะ หรือว่า จะขอโดยสารรถของชาวบ้านที่ผ่านมาทางนี้แล้ว แต่เดี๋ยวก่อน ระหว่างทางไปตลาดที่เราขี่รถมา ก็ไม่มีรถที่ไหนผ่านไปเลยสักคันนี่นา หรือว่าเธอจะกลับบ้าน
ทุยคิดอย่างงงๆ อยู่ดีๆ ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปซะเฉยๆ เล่นเอาเขาทำอะไรไม่ถูก จึงจอดรถนิ่งอยู่ และขณะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงบีบแตรดังขึ้นจากทางข้างหลัง
"ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
ทุยหันไปมอง เขาก็พบกับรถแจ๊สสีขาวใหม่เอี่ยมจอดอยู่ คนขับเป็นหญิงสาวชะโงกหน้าออกมาแล้วร้องทัก
"อ้าว พี่ทุย มาทำอะไรตรงนี้"
พอเห็นว่าเป็นใคร ทุยก็ยิ้มให้ แล้วตอบไปว่า "อ้าว คุณลูกตุ้ม จะไปไหนครับเนี่ย"
หญิงสาวนามลูกตุ้มยิ้มสดใส ก่อนจะตอบว่า "ไปทำธุระในเมืองมาค่ะ เสร็จแล้วจะไปหาอะไรกินที่ตลาด แล้วพี่ทุยล่ะ"
"ผมก็..." พูดไปแล้วชะงัก แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่ละเนี่ย "ก็ผ่านมาทางนี้ มาดูอะไรหน่อยน่ะครับ ไม่มีอะไรแล้ว ผมก็จะกลับตลาดเหมือนกัน"
"หรอคะ ดีเลย งั้น..." ลูกตุ้มยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา ลูกตุ้มรีบหยิบขึ้นมากดรับ "มีอะไรหรอคะ คุณแม่ อ้าวรีบกลับหรอ ทำไมล่ะคะ อ้อๆ ค่ะ งั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวตุ้มจะรีบกลับนะ ค่ะ สวัสดีค่ะ"
ลูกตุ้มปิดโทรศัพท์แล้วหันมาบอกกับชายหนุ่ม "คุณแม่โทรมาตามแล้วค่ะ สงสัยต้องไปแล้ว"
"ครับ...อ้อ ขอบคุณมากนะครับเรื่องหมวกกันน็อค" ทุยรีบบอก พลางนึกไปถึงหมวกกันน็อคที่เอาไปจำนำกับโรงรับจำนำคุณนายเป็ดผู้เป็นแม่ของลูกตุ้ม ทีแรกคุณนายไม่ยอมให้จำนำ มองหมวกกันน็อคอย่างไม่ใยดี
"หมวกกันน็อคเก่าอย่างเนี้ย ยังกล้าเอามาจำนำอีกหรอยะ" คุณนายบริภาษ เล่นเอาทุยหน้าชา แต่ลูกตุ้มห้ามแม่ไว้ "โธ่ แม่ หมวกกันน็อคมันก็ของต้องซื้อมาเหมือนกันนะคะ มันมีประโยชน์ตั้งหลายอย่าง"
"มันมีประโยชน์หลายอย่างงั้นหรอ" คุณนายแสยะยิ้ม "มันคงจะมีประโยชน์ที่อื่น แต่ไม่ใช่ที่นี่ เอาหมวกกันน็อคของแกไปเถอะ ชั้นไม่รับจำนำ" คุณนายเป็ดว่าแล้วเดินไปอย่างไม่สนใจ ลูกตุ้มหันมามองทุยด้วยความเห็นใจ
ทุยถอนหายใจ ฝืนยิ้มให้ลูกตุ้ม แล้วทำท่าจะเดินถือหมวกกันน็อคกลับไป แต่ลูกตุ้มรีบเรียกเอาไว้ "เดี๋ยวพี่ทุย..."
"มีอะไรหรอครับ" ทุยฝืนยิ้ม
"หมวกกันน็อคใบนี้..."
"ครับ มันคงไม่มีค่า ไม่มีราคาพอสำหรับที่นี่ ไม่เป็นไรครับ" ทำท่าจะหันหลังกลับ แต่ลูกตุ้มรีบพูดขึ้นมาก่อน "ห้าพันสำหรับราคาหมวกกันน็อคค่ะ"
ทุยหันขวับมามอง ลูกตุ้มรีบพูด "เอาไปเลยค่ะ ห้าพันบาท มีเมื่อไหร่ ค่อยมาไถ่หมวกกันน็อคคืนไปนะคะ"
ว่าแล้วรีบเดินมาหยิบหมวกกันน็อคไปจากมือทุย แล้วรีบยัดเงินใส่มือทันทีอย่างรวดเร็ว "ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ เดี๋ยวตุ้มจัดการเอง"
คิดมาถึงตรงนี้แล้วทุยก็ถอนหายใจ ความจริงไม่อยากจะให้ใครช่วยเลย แต่ว่า ถึงกำหนดส่งดอกให้คุณนายแจ่มแล้ว ความจริงมันค้างมาตั้ง 3 เดือนแล้วด้วยซ้ำ เดือนนี้คุณนายแจ่มขู่ว่าถ้าไม่ส่งดอก คุณนายจะเรียกไปหา เฮ้อ เรียกไปหาทำไมไม่รู้ เขาไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับคนตระกูลนี้ซะด้วย
มันไม่มีทางเลือกอื่นนี่นา ถ้าไม่ได้หมวกกันน็อคราคาห้าพันบาทของลูกตุ้มแล้ว เขาก็ไม่รู้จะแก้ไขปัญหายังไง
"คุณแม่คุณลูกตุ้มคงว่าเรื่องหมวกกันน็อคแน่ๆ" ทุยเปรย มองลูกตุ้มอย่างสำนึกผิด
"ตุ้มบอกแล้วไงคะ ว่าไม่มีปัญหา เดี๋ยวตุ้มจัดการเอง ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณแม่รอนานจะกริ้วขึ้นมาอีก" ลูกตุ้มยิ้มให้อีกทีอย่างมั่นใจ ก่อนจะขับรถแจ๊สสีขาวเคลื่อนผ่านหน้าไป ทุยมองตามก่อนจะถอนหายใจออกมา | |
|
| | |
KG***KaR
เด็กล้างจาน
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 48
อายุ : 31
หมายเลข PRFG : 035
Registration date : 12/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Thu Dec 28, 2006 5:49 pm | |
| รีบมาต่อน่ะค่ะ
สนุกมากๆๆเลยน่ะ
พี่ทุยสู้ๆๆน่ะค่ะ(เริ่มอิน) | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Jan 02, 2007 12:11 am | |
| บริทนีย์กับเซเรน่าแวะซื้อลูกชิ้นปิ้งรถเข็นหน้าตลาดแล้วพากันมานั่งกินที่ม้านั่งใต้ต้นก้ามปู พลางปรึกษากัน
"เฮ้ย แกโทรหาบ้านคุณนายแจ่มแล้วใช่ไหม" เซเรน่าถามทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวลูกชิ้นตุ้ยๆ บริทนีย์พยักหน้าก่อนจะคว้าถุงชาเย็นที่ซื้อมาดูดอึกใหญ่
"เออ โทรแล้ว เขาบอกเดี๋ยวจะมารับให้รออยู่ที่ตลาด แล้วแกล่ะ"
"ของชั้นเดี๋ยวจะไปหาในตลาดนี่แหละ ร้านก๋วยเตี๋ยวอาโก(วิด) เขามีชื่อ คงหาไม่ยากหรอกมั้ง" เซเรน่าตอบ แล้วคว้าถุงชาเย็นของเพื่อนมาดูดจนหมด ก่อนจะมองถุงลูกชิ้นที่ก็หมดไปเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
"หิวว่ะ บริทนีย์"
บริทนีย์มองเพื่อน ตัวก็เล็กเท่านี้ ทำไมกินเก่งจริง "แล้วลูกชิ้นที่แกกระเดือกไปเมื่อกี้ล่ะ ยังไม่อิ่มอีกหรอ"
"แหม ลูกชิ้นเมื่อกี้เนี่ยนะ" เซเรน่าพูดแล้วทำหน้าดูถูกเพื่อน "แค่เข้าไปเรียกน้ำย่อยในกระเพาะชั้นแค่นั้นเอง ชั้นยังไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ"
บริทนีย์ฟังเพื่อนแล้วหัวเราะ "เออๆ จริงด้วย ชั้นเองก็ยังไม่อิ่มเหมือนกัน งั้นเราเข้าไปหาอะไรกินในตลาดกันไหม"
"ดีๆ ชั้นจะไปหาร้านก๋วยเตี๋ยวอาโกด้วย ถ้าเจอจะฟาดสักสามชาม" เซเรน่าว่าอย่างหมายมั่นปั้นมือ แล้วชวนเพื่อนสาวลุกจากที่พากันเดินเข้าไปในตลาดทันที | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Jan 02, 2007 12:12 am | |
| ในตลาดที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนและร้านค้าล้านเอ็ดสิบเจ็ดแสนนั้น ทำเอาสองสาวตาลาย ด้วยมีของกินเยอะแยะจนไม่รู้จะกินอะไรเลยทีเดียว
แต่ท่ามกลางร้านค้าต่างมากมายนั้น มีร้านหนึ่งที่โดดเด่นขึ้นมาจากร้านอื่น ก็ร้านนั้นไง...
ชื่อ....ร้านก๋วยเตี๋ยวอาโก(วิด).... ตกแต่งด้วยรูปดาราหนังสมัยเก่าๆ มากมาย ไม่รู้อาโกเจ้าของร้านไปขนมาจากไหน นี่ถ้าใครไม่รู้คงนึกว่า อาโกแกไปสนิทชิดเชื้อกับพวกแวดวงดาราหรือไม่ก็คิดว่าแกเป็นพวกดาราเก่าเป็นแน่
นั่นไง อาโก แกกำลังลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่หลังหม้อก๋วยเตี๋ยวนั่นไง ใบหน้าดุๆ กับหนวดเฟื้มๆ ของแกนั้นดูโหดๆ ยังไงไม่รู้ นี่ถ้าไม่ติดว่าก๋วยเตี๋ยวร้านแกอร่อยเป็นเลิศ อร่อยที่สุดในบ้านทุ่งแมกโนเลียนะ ก็คงจะไม่มีใครกล้ามากินหรอก
อาโกกำลังลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวและปรุงอย่างพิถีพิถันเสร็จแล้วแกก็ตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงอันดัง
"อาหมิง อาหมิงเอ้ย เอาก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟลูกค้าหน่อย" แกเรียกลูกสาวคนเดียวนั่นเอง
แต่...ไม่มีความเคลื่อนไหวปรากฏขึ้นในร้านแกแม้สักน้อย นั่นทำให้อาโกขมวดคิ้ว พลางเรียกเสียงดังขึ้นอีก
"อาหมิง อาหมิงไปไหนเนี่ย" ว่าแล้วทำท่ามองหาก็ไม่เจอ แต่แล้วแกก็นึกอะไรขึ้นมาได้ รีบก้มลงไปดูใต้โต๊ะ ก่อนจะเรียกด้วยเสียงดังกว่าเดิม
"อาหมิง ออกมาเดี๋ยวนี้เลย"
ได้ผล ที่ใต้โต๊ะนั้นมีเสียงคนเคลื่อนไหว แล้วหญิงสาวคนหนึ่งก็มุดออกมาจากโต๊ะ ลุกขึ้นแล้วยิ้มตาหยีให้ผู้เป็นพ่อ
เธอคือ อาหมิง ลูกสาวคนเดียวของอาโก(วิด) นั่นเอง บนรูปหน้าเรียวขาวอมชมพูของอาหมิงนั้น มีรอยยิ้มสดใสกับตาหยีๆ เป็นเครื่องหมายรับประกันคุณภาพที่ใครๆ ก็จดจำได้
"หมิงอยู่นี่ป๊า" แล้วพอหมิงเอื้อนเอ่ยวจีออกมา นั่นก็ทำให้เพิ่มคุณสมบัติของเธอไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือเสียงอันแหบ หรือที่เรียกกันว่า แหบเสน่ห์ (หรือเปล่า)
"เข้าไปทำอะไรในนั้น" อาโกถามพลางขมวดคิ้ว
"ก็..."พูดแล้วรีบแอบชามก๋วยเตี๋ยวไว้ข้างหลัง "หมิงทำตะเกียบตก เลยมุดโต๊ะไปเก็บน่ะป๊า"
"เฮอะๆ"อาโกทำหน้าไม่เชื่อถือ "มุดโต๊ะไปเก็บตะเกียบ หรือมุดโต๊ะไปแอบกินก๋วยเตี๋ยว หา อาหมิง ดูสิ กระเทียมเจียวยังติดอยู่ที่ปากลื้อเลย"
หมิงลืมตัวรีบยกมือขึ้นมาเช็ดปากทันที พลางหัวเราะแหะๆ "แหม ป๊า ก็หมิงหิว"
อาโกส่ายหน้า "ลื้อก็เป็นซะอย่างนี้ หิวอะไรบ่อยจริง อีกหน่อยได้อ้วนเป็นหมูตอน" พูดแล้วมองหุ่นลูกสาว เฮ้อ อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวจริงๆ "ป๊ากลัวว่าตอนไหว้เจ้า ป๊าเห็นลื้อแล้วจะเข้าใจผิด"
"โธ่ ป๊าอ่ะ ว่าหมิงเป็นหมูหรอ" พูดแล้วค้อนป๊าไปหนึ่งที "หมิงกินก๋วยเตี๋ยวแค่ชามสองชาม ไม่ถึงกับเป็นหมูหรอก"
"ชามสองชาม แต่หลายเวลาใช่ไหมล่ะ" อาโกว่าแล้วหัวเราะ นั่นยิ่งทำให้ลูกสาวหน้าบึ้งหนักขึ้น ขยับปากจะตอบโต้ ก็พอดีได้ยินเสียงดังมาซะก่อน
"อ้าว ก๋วยเตี๋ยวน่ะได้หรือยัง กินวันนี้นะไม่ได้กินชาติหน้า หรือว่ากำลังปลูกถั่วงอกกันอยู่" เสียงนั้นดังมาจากโต๊ะหน้าร้าน
อาโกกับอาหมิงหันไปดูทันที... | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Jan 02, 2007 12:14 am | |
| ที่โต๊ะนั้นมีคนนั่งอยู่สองคน บุญอั้นกับบุญก่อนั่นเอง
คนที่พูดก็คือบุญก่อ เขาทำหน้าหงุดหงิด สำทับมาอีก "ถ้าช้านัก เดี๋ยวเข้าไปทำเองเลยดีกว่าไหม" เขาทำเสียงหงุดหงิดแบบนุ่มๆ ตามสไตล์ นั่นทำให้อาโกหันมามองตาเขม็ง เล่นเอาลูกพี่ต้องสะกิดยิกๆ
"เฮ้ย พอได้แล้วก่อ เห็นไหมอาโกมองตาเขม็งแล้ว เขาว่าแกมีปืนด้วยนา พูดอะไรผิดหูแก เดี๋ยวได้โป้งป้างขึ้นมาหรอก"
บุญก่อหัวเราะ หึหึ "ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยพี่อั้น เราเป็นลูกค้านะ เรียกร้องสิทธิของเรามันผิดตรงไหน"
"เออ ก็คงมีแต่เอ็งเท่านั้นแหละมั้ง ที่ไม่กลัวน่ะ" บุญอั้นว่าแล้วมองไปที่อาโกก็เห็นเอาก๋วยเตี๋ยวส่งให้หมิง
"เอ้า เอาก๋วยเตี๋ยวไปส่งโต๊ะนั้นหน่อย โต๊ะที่มีหมาอยู่ในปากน่ะ บอกมันด้วยว่า ว่างๆ ป๊าจะส่องหมาออกจากปากมันให้"
อาโกว่าเสียงเหี้ยม หมิงจึงรีบรับก๋วยเตี๋ยวชามนั้นมาเสิร์ฟที่โต๊ะทันที
"ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วค่ะ" วางก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ กำลังจะหันหลังกลับ ก็พอดีบุญก่อเรียกไว้ "เดี๋ยวน้อง.."
หมิงหันกลับมา บุญก่อจึงว่า "ทำไมได้ชามเดียวล่ะ ของผมสั่งไปตั้งแต่ชาติที่แล้วเมื่อไหร่จะได้" แต่ก่อนที่หมิงจะตอบก็ได้ยินเสียงดังมาจากหม้อก๋วยเตี๋ยว ดังคล้ายคำรามหน่อยๆ
"ไม่พอใจไม่ทำให้ มีอะไรไหม"
"อ้าวๆ" บุญก่อขยับลุกขึ้นยืนผลักโต๊ะล้มทันทีดัง
"โครมมมมมมมมมมมมม" เล่นเอา หมิงตกใจรีบวิ่งไปหาพ่อ บุญอั้นรีบปราดเข้ามาห้ามไว้ "เฮ้ย ใจเย็นๆ ก่อ"
"ป๊า ใจเย็นๆ สิ ถ้าป๊าไม่ทำไม่เป็นไร เดี๋ยวหมิงทำเองก็ได้ นะ ป๊าดูหน้าเขาสิ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ" หมิงป้องปากกระซิบ
อาโกหันมามองลูกสาว "เอางั้นหรอ งั้นลื้อทำแล้วกัน ป๊าไม่อยากทำให้เสียมือ" ว่าแล้วรีบเดินเข้าหลังร้านไป บุญอั้นมองอย่างหวาดๆ ไม่รู้เข้าไปเอาปืนหรือเปล่า แต่บุญก่อไม่สนใจ ได้แต่นั่งหน้าตาไม่สบอารมณ์
ส่วนหมิงรีบเข้าไปทำก๋วยเตี๋ยวอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วเอาออกมาตั้งไว้ตรงหน้า บุญก่อมองก๋วยเตี๋ยวในชามแล้วชะงัก ขยับปากจะถาม แต่ก็เปลี่ยนใจ ยักไหล่แบบตีสแตกอีกครั้งก่อนจะลงมือโซ้ยก๋วยเตี๋ยวไม่สนใจผู้ใดอีก
หมิงเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวแล้วก็เดินกลับมาที่หม้อก๋วยเตี๋ยว เห็นลูกชิ้นในหม้อท่าทางน่ากิน ก็ทำท่าจะคว้ากระบวยมาตัก แต่ยังไม่ทันจะได้สมใจปรารถนาก็มีเสียงดังขึ้นที่หน้าร้านอีก... | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Jan 02, 2007 12:17 am | |
| "ยู้ฮู ที่นี่ร้านก๋วยเตี๋ยวอาโก(วิด) หรือเปล่าคะ" เสียงใสๆ ของเซเรน่านั้นเองที่ดังขึ้นมาที่หน้าร้าน ขณะที่ทั้งบริทนีย์และเซเรน่ากำลังสาวเท้าเข้ามาในร้านอย่างรวดเร็ว มาชะงักที่โต๊ะของบุญอั้นกับบุญก่อ
"อ้าว พี่คนขับรถกับพี่กระเป๋านี่" บริทนีย์ร้องทัก แล้วยิ้มกว้างขวาง จัดการเอาเก้าอี้มานั่งที่โต๊ะสองหนุ่มทันที เซเรน่าก็เอาเก้าอี้มานั่งด้วย
"อ้าว พวกน้องๆ มากินก๋วยเตี๋ยวกันหรอครับ" บุญอั้นมองบุญก่อซึ่งกำลังกินก๋วยเตี๋ยวไม่สนใจใครจึงตอบเอง
"ใช่ค่ะ เรามากินก๋วยเตี๋ยว" เซเรน่าว่าแล้วมองบุญก่อ "พี่กินท่าทางน่าอร่อยจังเลย"
บุญก่อคีบลูกชิ้นเข้าปากแล้วยิ้มให้นิดๆ "อร่อยหรอ หึหึ..." ยังไม่ทันที่บุญก่อจะพูดอะไรได้อีก หมิงก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี
"รับอะไรดีค่ะ"
เซเรน่ากับบริทนีย์หันมามองหน้ากัน แล้วต่างก็หันไปมองสาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนที่เซเรน่าจะยิ้มกว้างขวาง
"เธอเป็นเจ้าของร้านนี้หรอ"
"ไม่ใช่ชั้นหรอก พ่อชั้นต่างหากที่เป็น" หมิงว่าอย่างงงๆ
"ก็นั่นแหละ งั้นก็ใช่เลย" บริทนีย์ว่าแล้วยิ้มกับเซเรน่าอีกครั้ง
"ใช่อะไร" หมิงยังงงอยู่
"ก็ชั้น...."เซเรน่าลุกขึ้น "จะมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเธอไง ยินดีต้อนรับสู่บ้านใหม่ของชั้น เย้ๆๆ" เอ๊ะ เซเรน่าพูดจางงๆ นะ พูดเองเออเอง ไอ้ประโยคแบบนี้ ฝ่ายเจ้าของบ้านเขาน่าจะเป็นฝ่ายพูดมากกว่านะ
ดูท่าหมิงจะงงไม่น้อย เพราะอึ้งไปหลายวินาที แต่แล้วก็ค่อยๆ นึกอะไรได้ออก "หมายความว่าไง เธอคือเด็กเอเอฟเอสที่จะมาอยู่บ้านชั้นหรอ"
"ชัวร์" เซเรน่าว่าแล้วยิ้มให้ นั่นทำให้หมิงอดจะยิ้มตอบไม่ได้
"ชั้นชื่อเซเรน่า นี่เพื่อนของชั้นบริทนีย์จะมาอยู่บ้านคุณนายแจ่ม เธอล่ะชื่ออะไร" เซเรน่าพูดรัวเร็ว แนะนำตัวเองและเพื่อนเสร็จสรรพ
"ชั้นชื่อหมิง เป็นลูกสาวคนเดียวของป๊า ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"เรารู้จักกันแล้วใช่ไหม" เซเรน่าว่ายิ้มๆ
"ใช่ ทำไมอ่ะ" หมิงเริ่มงงอีก
"งั้นก็เอาก๋วยเตี๋ยวมากินกันหน่อยดิ หิวมากๆ เลยเนี่ย แหะๆ" อ้าว หนู ทำเนียนขอกินฟรีอีกแล้ว หมิงได้ฟังก็หัวเราะ ทุกคนพากันหัวเราะเซเรน่า มีแต่บุญก่อเท่านั้นที่มีสมาธิกับก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า ไม่สนใจใคร | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Tue Jan 02, 2007 1:21 am | |
| เมื่อพาเซเรน่าและบริทนีย์ไปทำความรู้จักกับอาโก(วิด)แล้ว เซเรน่ากับบริทนีย์ก็ได้กินก๋วยเตี๋ยวสมใจ ทั้งคู่ฟาดก๋วยเตี๋ยวไปคนละสามชาม มีหมิงทำเนียนขอนั่งกินเป็นเพื่อนด้วย
ทั้งสามคุยกันไปหยอกล้อกันมาราวกับสนิทกันมานานปี ทำเอาบุญอั้นสงสัยสะกิดบุญก่อ
"เฮ้ย ดูเขาคุยกันสิ ท่าทางน่าสนุกเนอะ"
บุญก่อปรายตามอง จะพูดอะไรแล้วก็ไม่พูด ได้แต่ควักเงินขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง พลางร้องเรียก
"น้องเก็บตังค์"
หมิงหันมามอง พร้อมๆ กับที่อาโกหันมามองด้วยเช่นกัน และยิ่งเห็นสีหน้าเรียบเฉยแบบไม่ใส่ใจผู้ใดของบุญก่อด้วยแล้ว อาโกก็เริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาอีก
"เฮ้ย อาหมิง เดี๋ยวป๊าจะออกไปข้างนอกนะ จะไปหาอาโกชาร้านกาแฟตลาดโคกสารินหน่อย" อาโกหันมาสั่งลูกสาว
"อ้าว ป๊าจะไปตอนนี้เลยหรอ" หมิงถาม ทำท่างง
"เออ ไปตอนนี้แหละ ไม่อยากอยู่เว้ย เดี๋ยวพลั้งมือฆ่าคน" อาโกว่าแล้วชำเลืองไปมองบุญก่อ หมิงมองตาม
"แล้วป๊าจะกลับเมื่อไหร่ กลับเย็นหรือเปล่า"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าคุยกันติดลมก็คงนาน โอเลี้ยงอาโกชาเขาขึ้นชื่อ วันหลังป๊าจะพาลื้อกับอาหนูๆ ไปกินโอเลี้ยงโกชาเขา" อาโกว่าแล้วยิ้มให้เซเรน่ากับบริทนีย์ ก่อนจะปรายตาไปมองผู้ชายอีกโต๊ะหนึ่ง
"ลื้ออยู่ทางนี้ดูร้านให้ดี ใครมันกวน ก็จัดการมันได้เลย ไม่ต้องไปกลัว ปืนผาหน้าไม้ป๊าก็ให้เอาไว้แล้ว ป๊าไปก่อนนะ" อาโกสั่งความแล้วก็เดินออกจากร้านไป ก่อนไปยังไม่วายฝากสายตาอาฆาตมาให้บุญก่อ แต่ชายหนุ่มทำเป็นผิวปากเล่นซะอย่างนั้น
หมิงมองป๊าเดินออกไปจากร้านแล้วค่อยๆ เดินไปเก็บตังค์สองหนุ่มอย่างหวาดๆ เล็กน้อย เอ เข้าไปใกล้จะกัดไหมเนี่ย บ้า คนนะ ไม่ใช่แมว
ส่วนบริทนีย์กับเซเรน่าก็อิ่มหนำสำราญเรียบร้อย บริทนีย์อิ่มแล้วเริ่มบ่น
"นี่ เซร่า ทำไมคนบ้านคุณนายแจ่มยังไม่มาอีกนะ รอตั้งนานแล้วนะเนี่ย" บริทนีย์ว่าพลางทำท่ามองหา เซเรน่าก็ช่วยมองหาด้วย
"นั่นสิ เอ หรือว่ามาแล้วไม่เห็นพวกเรา"
"ก็เขาบอกว่าให้มารอที่ตลาด เนี่ยๆ ชั้นมีป้ายมาด้วย" ว่าแล้วหยิบป้ายอันเบื้อเริ่มที่ใส่เป้มา (เอ ใส่มาได้ยังไงเนี่ย) ยกขึ้นมาชูให้เพื่อนดู
"นี่ไง ป้ายของชั้น เขียนชื่อเสร็จสรรพ แขวนไว้ตรงนี้เลยดีไหมแก"
เซเรน่ามองป้ายของเพื่อนแล้วยิ้ม "แหม แกเตรียมพร้อมดีจัง เอาดิ ขอหมิงเขาแขวนป้ายตรงหน้าร้านนี้เลยก็ได้มั้ง"
บริทนีย์จึงเดินไปหาหมิงที่กำลังทอนตังค์ให้สองหนุ่มอยู่ สะกิดพลางว่า "หมิงๆ ให้ชั้นเอาป้ายแขวนหน้าร้านได้ป่ะ"
"ป้ายชื่อ หรอ ได้สิ แขวนที่หน้าร้านชั้นก็ได้ ว่าแต่คุณนายแจ่มบอกว่าจะส่งใครมารับ"
"เห็นว่าเป็นลูกสาวคุณนายนะ" บริทนีย์ตอบ หมิงพยักหน้า
"อ๋อ พัชราหรอ เอ" พูดแล้วมองไปรอบๆ ตลาด "ยังไม่เห็นมาเลยนี่ พัชราคงเอารถจี๊ปมารับเธอแหละ เขาชอบขับรถจี๊ปคันใหญ่ สมบุกสมบันน่าดู ใครไม่รู้ไม่คิดว่าเป็นลูกคุณนายแจ่มหรอก"
"หรอ แหม รถจี๊ปคันใหญ่ ชั้นอยากนั่งจัง" บริทนีย์ทำท่าฝันหวาน แต่หวานได้ไม่นาน เพราะได้ยินเสียงดังมาจากหน้าร้าน
"มอ...มอ..." เสียงคุ้นๆนะ ทุกคนหันไปมองหน้าร้านทันที | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Wed Jan 03, 2007 9:48 pm | |
| คุณพระช่วย เจ้าโง้งน้อยกำลังเดินอาดๆ ตรงเข้ามาที่ร้าน มีพัชราขี่อยู่บนหลัง ได้ยินเสียงหญิงสาวบอกเจ้าโง้งว่า
"ถึงตลาดแล้วน้องโง้ง เดี๋ยวพาพี่ไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน่อยนะ" บอกเจ้าโง้งแล้วลูบหลัง ลูบหัวด้วยความเอ็นดู ภาพนั้นทำให้บริทนีย์ตื่นเต้นจนอดใจไว้ไม่ได้
"โอ้ว อเมชซิ่ง" แล้วก็ถลาจะเข้าไปหาเจ้าโง้ง โดยลืมไปว่า ตัวเองอยู่ในชุดแดง... (ก็ชุดเดิมที่เจ้าโง้งอยากจะเข้าไปหาตอนอยู่บนรถโดยสารนั่นแหละ)
บริทนีย์กำลังจะเดินเข้าไปหา พร้อมๆกับเจ้าโง้งก็กำลังจะเดินเข้ามาหาเช่นกัน แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะถึง ก็มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งมาจากไหนไม่ทราบ ทำท่าจะตรงเข้ามาชนเจ้าโง้งที่ยืนอยู่กลางถนนพอดี
"ว้าย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด" บริทนีย์ร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง ก่อนจะรีบตะโกน "เจ้าโง้ง หลบ หลบเร้ว เดี๋ยวรถชน" เอ่อ ตะโกนบอกเจ้าโง้ง แล้วมันจะรู้เรื่องไหมเนี่ย แทนที่จะบอกคนขับมอเตอร์ไซค์
เจ้าโง้งหันมามองบริทนีย์ตาเขม็ง แต่ยังยืนนิ่งไม่ยอมหลบ ส่วนพัชราก็รีบบอกเจ้าโง้งให้หลบไป แต่มันก็ไม่ยอมหลบ
รถคันนั้นตรงเข้ามาจนใกล้ แล้วเบรคดัง "เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" จนตัวโก่ง
รถมาสะดุดหยุดลงก่อนจะถึงเจ้าโง้งเพียงแค่คืบเท่านั้น แล้วรถคันนั้นก็ทรงตัวไม่อยู่ ล้มโครมลงไป โดยมีเจ้าโง้งยืนนิ่งมองอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร มัคงคิดสงสัยในใจว่า มนุษย์พวกนี้จะมาวุ่นวายอะไรกับมันนักหนา
บริทนีย์รีบวิ่งมาที่เกิดเหตุทันที มองเจ้าโง้งสำรวจว่าไม่มีแผลอะไรแล้ว ก็หันไปมองคนขับมอเตอร์ไซค์ที่ยักแย่ยักยันลุกขึ้น หมวกกันน็อคก็ยังไม่ถอด ค่อยๆ จับมอเตอร์ไซค์ที่ล้มอยู่ขึ้นมาอย่างยากลำบาก เมื่อตั้งได้แล้ว ก็ก้มลงเก็บของที่บรรทุกไว้ในถุงหนัง มันหกเรี่ยราดเต็มถนนไปหมด
"นี่นาย ขับรถประสาอะไร จะชนคนชนควายแล้วไม่เห็นหรอ" บริทนีย์ขึ้นเสียงเอะอะโวยวายเต็มที่ ชายหนุ่มคนนั้นหันมามองแล้วถอดหมวกกันน็อคออก
เมื่อถอดหมวกกันน็อคก็เห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นคนหน้าตาดีทีเดียว (เอ๊ะ ทำไมมีแต่คนหน้าตาดีนะ ชาวบ้านทุ่งเนี่ย) ใบหน้าขาวใสกับรอยยิ้มเหนียมๆ ของเขาดูน่ารักน่าชัง แต่มันไม่ใช่ในเวลานี้
"ผมขอโทษครับ" เขาว่าอย่างสุภาพ แต่นั่นไม่ได้ทำให้บริทนีย์หายโกรธ
"พูดง่ายไปหน่อยมั้ง ชีวิตคนชีวิตควายทั้งชีวิตนะ" บริทนีย์ใส่ต่อ เล่นเอาพัชราที่ยังขี่หลังเจ้าโง้งอยู่งง เออ คนที่ควรจะโวยวายมันน่าจะเป็นเราไม่ใช่หรอ
"ก็ผมพยายามแล้ว พยายามเบรคจนตัวโก่งแล้วนี่ครับ" หนุ่มมอเตอร์ไซค์ยังพยายามอธิบายต่อไป เสียงเขาดังขึ้นเล็กน้อย
"ก็ถ้ามาช้าๆ แต่แรก แล้วก็รีบเบรคแต่แรกจะใจหายใจคว่ำอย่างนี้ไหม เฉียดฉิวอย่างนี้ยังว่าพยายามแล้วอีกหรอ ถ้าคราวหน้าไม่ทันจะว่าไงล่ะ" บริทนีย์ยังไม่ยอม ยิ่งมองเห็นหน้าน้องโง้งแล้วยิ่งสงสารจับใจ เอ่อ คนบนหลังเจ้าโง้งน่ะ ไม่สงสารบ้างหรอ
ตอนนี้เซเรน่ากับหมิงเดินเข้ามายืนข้างๆ บริทนีย์แล้ว ขยับปากจะห้ามเพื่อน แต่ไม่ทัน
"ขับรถอย่างนี้ไปขับในสนามเด็กเล่นดีกว่ามั้ง อย่ามาขับบนถนนเลย"
"อ้าว ก็ผมบอกแล้วว่าผมขอโทษ ผมยอมรับผิดแล้วทำไมจะต้องว่ากันอย่างนี้ด้วยวะ......ครับ" ท่าทางหนุ่มคนนั้นจะเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว เขาเริ่มตะโกนแข่งกับบริทนีย์ แต่ด้วยวิสัยสุภาพของเขาก็ยังอุตส่าห์มีหางเสียง (มีวะแล้วมีครับเนี่ยนะ -*-)
"ขอโทษแล้วมันหายไหม ต้องโดนชนเองมันถึงจะหาย"
"อ้าว พูดยังงี้ได้ไงวะ...ครับ" หนุ่มกระเป๋ารถเริ่มตบะแตก เขาวางซองจดหมายจำนวนมากที่รวบรวมเก็บไว้ลงบนกระเป๋าหนังท้ายรถมอเตอร์ไซค์หันมาเผชิญหน้ากับบริทนีย์
ทั้งสองสบตากัน เหมือนดังมีลูกไฟวิ่งออกมาจากลูกตาของทั้งคู่ ถ้าลูกไฟนั้นเป็นระเบิดก็คงตูมตามไหม้เกรียมกันไปแล้ว ทุกคนที่มองดูอยู่รายรอบพากันเงียบ มองดูคนทั้งคู่ที่ดูเชิงกันอยู่
แต่แล้วยังไม่ทันที่ใครสักคนจะลงมือทำอะไร ก็มีเสียงนกหวีดดังขึ้นซะก่อน
"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ทุกคนสะดุ้ง รวมทั้งสองคนที่ยืนจ้องตากันด้วย ต่างพากันหันไปมอง
หมวดเด่นกำลังเดินเต้นเสต็ปมาแต่ไกล สีหน้าท่าทางดูหงุดหงิดน่าดู
"อ้าว นายแมน รถล้มหรอ" หมวดเด่นมาถึงก็ทักหนุ่มมอเตอร์ไซค์ทันที เขาคือ แมน บุรุษไปรษณีย์แห่งบ้านทุ่งแมกโนเลียนั่นเอง และขณะนี้เขากำลังปฏิบัติงานส่งจดหมายไปตามบ้านต่างๆ แถบบ้านทุ่งทั้งหมด | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Wed Jan 03, 2007 9:51 pm | |
| "อ้าว นายแมน รถล้มหรอ" หมวดเด่นมาถึงก็ทักหนุ่มมอเตอร์ไซค์ทันที เขาคือ แมน บุรุษไปรษณีย์แห่งบ้านทุ่งแมกโนเลียนั่นเอง และขณะนี้เขากำลังปฏิบัติงานส่งจดหมายไปตามหมู่บ้าน แต่แล้วงานของเขาก็ต้องสะดุดหยุดชะงักลงที่ตลาดนี่เอง
"ครับ ผมเกือบจะขับรถชนเจ้าโง้งน่ะครับ พอดีเบรคทัน" พูดแล้วเน้นคำว่า "เบรคทัน" ก่อนจะปรายตาไปที่บริทนีย์
"แล้วถ้าเบรคไม่ทันล่ะ เจ้าโง้งไม่ตายเลยหรอ ไหนจะคุณที่ขี่หลังมานี่อีกล่ะ" บริทนีย์รีบแทรกทันที
"ก็แล้วมันตายหรือเปล่าล่ะครับ" แมนเถียง
"อย่ามาทำเป็นพูดดี ถ้า..." บริทนีย์ก็เถียงตอบ แต่ยังไม่ทันจบประโยค หมวดเด่นก็เป่านกหวีดอีกครั้ง
"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด ืก่อนจะพูดอย่างฉุนเฉียวว่า "ผมเป็นตำรวจจราจรนะ ไม่ใช่กรรมการตัดสินฟุตบอล ต้องมาคอยเป่านกหวัดห้ามคนทะเลาะกันเนี่ย เดี๋ยวก็แจกใบแดงซะเลยนี่
"เอาล่ะ..." พูดแล้วหันไปทางพัชราที่นั่งอยู่บนหลังเจ้าโง้ง "เรื่องเป็นยังไงมายังไงล่ะ คุณพัชรา"
พัชราตั้งสติ ตอนนี้หายตกใจกลัวแล้ว ออกจะงงมากกว่าที่ตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายบริภาษนายแมนเลยแม้แต่น้อย
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ พอดีชั้นขี่เจ้าโง้งมาตลาด จะมาร้านก๋วยเตี๋ยวของหมิง แต่ตอนจะข้ามถนนก็พอดีมาเจอะรถของนายแมน แต่นายแมนก็เบรคทัน ไม่มีใครเป็นอะไร"
"แต่ก็ตกใจ ขวัญเสีย อย่างนี้ต้องเรียกค่าทำขวัญ" บริทนีย์เสริมทันที ทำเอาแมนปรายตามามอง
"อืม เรื่องก็ไม่มีอะไรมาก" หมวดเด่นฟังแล้วพยักหน้าอย่างใช้ความคิด "นายแมน คุณผิดที่ขับขี่รถด้วยความเร็วในเขตชุมชน ที่ตลาด ผู้คนขวักไขว่มันเสี่ยงที่จะเกิดอันตรายได้ง่าย" บริทนีย์ฟังแล้วแอบยิ้มเยาะ
"ผมขอโทษครับ พอดีวันนี้จดหมายพัสดุเยอะแยะไปหมด ต้องรีบส่งให้ทัน" แมนเห็นรอยยิ้มนั้นแล้ว ทำเมินไม่มอง
"คราวหลังต้องระวังให้มากนะ" หมวดเด่นว่าแล้วหันไปทางพัชรา "คุณพัชราก็ผิดนะ ที่นี่มันถนนมีไว้สำหรับรถยนต์ จะเอาสัตว์มาขี่เล่นไม่ได้ เพราะบางครั้งสัตว์มันก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจ บอกให้หลบมันก็ไม่หลบ อาจจะโดนรถชนได้"
"ค่ะ ต่อไปจะระวังค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ"พัชรารับคำ
"ส่วนคุณ" หมวดเด่นหันมาหาบริทนีย์ เล่นเอาบริทนีย์งง เอามือชี้ตัวเอง "ชั้นหรอคะ"
"ใช่ครับ คุณนั่นแหละ คุณเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้" หมวดเด่นถาม บริทนีย์ขยับจะตอบ "ก็..." แล้วก็หยุดพลางคิด เออ เราไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยนี่หว่า
"ไม่เกี่ยวใช่ไหมครับ แล้วคุณโวยวายโหวกเหวกทำไม ทำแบบนี้ชาวบ้านจะแตกตื่น จะเกิดโกลาหลเป็นจราจลกันได้นะครับ" โห หมวดเด่นคิดการณ์ไกลมาก คิดไปถึงจราจลโน่นเลยทีเดียว
"ยิ่งช่วงนี้บ้านเมืองเรายิ่งต้องการความสงบ คุณทำแบบนี้ก็ผิดนะครับ" สิ้นคำหมวดเด่น แมนก็หันไปยิ้มเยาะบริทนีย์เช่นกัน บริทนีย์จึงเมินหน้าหนี บอกหมวดเด่นเสียงอ่อยๆ
"ค่ะ รับทราบแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่โวยวายในตลาดอีก"
"ดีมากครับ" หมวดเด่นยิ้ม เขาพอใจกับการอบรมครั้งนี้มากทีเดียว สำหรับเขาแล้ว กฏจราจรเป็นกฏที่ต้องรักษาไว้เท่าชีวิต การทำผิดกฏ เป็นเรื่องที่เขารับไม่ได้
"ถ้าเข้าใจทุกฝ่ายทุกคนก็แยกย้ายกันไปได้ครับ" หันมาบอกชาวบ้านที่มามุงดูให้สลายตัว ก่อนจะบอกว่า "ผมขอตัวไปปฏิบัติงานต่อนะครับ" ว่าแล้วก็เดินเต้นเสต็ปจากไป ได้ยินเสียงฮัมเพลงออกมาไกลๆ เข้าจังหวะการเต้นเสต็ป
"หวั่นใจชำรุด...มนุษย์ค้างคาว หวั่นคนตื่นเช้าจะทำเธอให้เปลี่ยน...." | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Thu Jan 04, 2007 12:06 am | |
| แมนเริ่มต้นเก็บจดหมายที่ยังตกเกลื่อนกลาดบนถนนต่อไป เซเรน่ากับหมิงเห็นดังนั้นก็ช่วยกันเก็บด้วยอีกแรง มีแต่บริทนีย์เท่านั้นที่นอกจากไม่ช่วยเก็บแล้วยังมองอย่างหมั่นไส้
พัชราเองขยับจะลงมาจากหลังเจ้าโง้งแต่ยังไม่ทันได้ลงก็มีคนๆหนึ่งปราดเข้ามาอย่างเร็ว
เขาเข้ามา แต่ไม่ได้มาหาเธอ เขาเข้ามาหาเจ้าโง้งต่างหาก และเขาก็คือทุยที่กำลังกอดเจ้าโง้งไว้ เจ้าโง้งเองก็ดันหัวกับอกของทุยไปมาด้วยความรักและคิดถึง ในดวงตาของมันนั้น เหมือนมีน้ำใสๆ คลอคลองอยู่
"น้องโง้งของพี่ เป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีหรือเปล่า ผอมไปไหม เจ้านายใหม่แกเขาเลี้ยงแกดีมีความสุขหรือเปล่า" พูดแล้วปรายตามาทางพัชราที่ขี่หลังเจ้าโง้งอยู่
พัชรามองแล้วเมินไป จะลงก็ลงไม่ได้ก็เขากอดเจ้าโง้งอยู่ใกล้ๆ จะขยับไปไหนก็ไม่ได้ ได้ยินเสียงทุยพูดขึ้นมาอีก
"แล้วมาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ที่อยู่ของแกนะ หรือว่าโดนบังคับให้มา" พูดแล้วปรายตามองพัชราอีก
"นี่นาย จะว่าชั้นก็ว่ามาตรงๆ เลยดีกว่า ไม่ต้องมาตีวัวกระทบคราดหรอก" พัชราทนไม่ไหว เอ่ยเสียงเย็นๆ ทุยมองแล้วหัวเราะ หึหึ
"ผมไม่ได้ตีวัวกระทบคราด นี่มันควายไม่ใช่วัว และผมเป็นห่วงควายของผม มันผิดตรงไหน"
"ฮึ ควายของผมหรอ มันไม่ใช่ควายของนายอีกแล้ว ก็นายเอาเจ้าโง้งมาขายแม่ชั้นไปแล้ว หรือว่าอยากได้คืน" พัชราพูดแล้วยิ้มเยาะ "อยากได้คืนก็เข้าไปหาแม่ชั้นสิ เดี๋ยวก็คงได้หรอก"
ทุยฟังแล้วหน้าเครียดขึ้นมาทันที มองพัชราตาเขม็ง "คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง"
"ไม่ต้องมาแกล้งถาม ทำอะไรอย่านึกว่าชั้นไม่รู้นะ อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน" พัชราจ้องตาตอบเขม็งเช่นกัน ทั้งสองเงียบกันไป มีแต่บริทนีย์ที่มองทั้งสองงงๆ จนต้องเอ่ยถามออกมา
"เอ่อ โทษนะพี่วินมอเตอร์ไซค์ เจ้าโง้งนี่เป็นควายของพี่หรอ"
"เมื่อก่อนน่ะใช่ครับ แต่เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่แล้ว" ทุยตอบโดยไม่ละสายตา ก่อนจะถอนหายใจ แล้วหันไปหาเจ้าโง้ง ยิ้มอย่างปราณีแล้วลูบหัวมันอย่างรักใคร่ เจ้าโง้งก็ดูจะผูกพันธ์กับชายหนุ่มมาก มันคลอเคลียทุยราวกับเด็กขี้อ้อน ทุยมองมันอย่างเอ็นดูแล้วบอกเบาๆ
"พี่ไปก่อนดีกว่า แค่รู้ว่าแกมีความสุขดี พี่ก็ดีใจมากแล้ว ชาตินี้ ถ้าไม่ตาย เราคงได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก" ยิ้มให้เจ้าโง้งก็เห็นมันมองตาอย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำตาแทบจะหยด ทุยตัดใจแล้วหันหลังเดินออกไปไม่มองใครอีก พัชรามองตามก่อนจะหันมาเจอสายตาสงสัยของบริทนีย์ที่มองอยู่ เธอจึงฝืนยิ้ม
"บริทนีย์ใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ" บริทนีย์ตอบแล้วยิ้มกว้าง "คุณพัชราลูกสาวป้าแจ่มที่จะมารับชั้นไปอยู่ที่บ้านใช่ไหมคะ"
"พอดีรถเสียอยู่กลางทาง เลยอาศัยเจ้าโง้งมา เจ้าโง้งเป็นควายของชั้นเองค่ะ ไม่ใช่ของคนอื่น" พัชราว่าแล้วยิ้มนิดๆ "บริทนีย์เหนื่อยหรือเปล่า จะรีบกลับบ้านไปพักผ่อนไหม เดี๋ยวชั้นจะลองโทรหาคนขับรถที่บ้านว่ามาถึงหรือยัง จะได้ให้เขามารับ"
"ยังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณพัชรา"
"ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ เรียกพัชราธรรมดาก็ได้ เราไม่ได้ถือยศถือศักดิ์อะไร" พัชราว่ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองแมนที่กำลังเก็บจดหมายมาเรียงอย่างระมัดระวัง ท่าทางของเขานั้นดูมีความสุขที่ได้เห็นจดหมายและพัสดุมากมาย
บริทนีย์มองตามก่อนจะขมวดคิ้ว "นี่นาย จะเก็บอีกนานไหม เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ย"
แมนหันหน้ามามอง "อ้าวๆ ไม่ช่วยแล้วยังจะมาเร่งอีกหรอคุณ น้ำใจน่ะมีบ้างไหม"
"น้ำใจน่ะมี แต่ไม่ได้มีไว้ให้นาย เฮอะ" บริทนีย์ว่าเมินหน้าหนี แมนเองก็เมินหนีไปอีกทางเช่นกัน ก่อนจะหันมาบอกเซเรน่ากับหมิง "ขอบคุณคุณสองคนมากนะครับ เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมต้องไปทำงานต่อแล้ว"
"ไม่เป็นไรพี่แมน จดหมายเยอะอย่างนี้ รีบไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน" หมิงว่า เซเรน่าก็เสริม "น่าสนุกเนอะหมิง"
"ครับ สนุกมากครับ ผมมีความสุขที่ได้ส่งจดหมายจากผู้ส่งถึงผู้รับ เพราะผมจะได้เห็นรอยยิ้มด้วยความดีใจและน้ำตาแห่งความคิดถึงของคนรับ ผมมีความสุขที่ทำให้คนอื่นมีความสุขครับ" แมนว่าแล้วยิ้ม ท่าทางมีความสุข แต่ก็ยังอุตส่าห์มีคนขัดเขาจนได้
"น้ำตาแห่งความคิดถึง หรือน้ำตาแห่งความเศร้าที่เห็นใบทวงหนี้ส่งมากันแน่" บริทนีย์นั่นเองที่แทรกเข้ามา แมนหันไปมองแล้วเมินหน้าหนี ก่อนจะรีบเก็บจดหมายพัสดุให้เรียบร้อยในถุงหนังท้ายรถ สตาร์ทรถแล้วบอกทุกคนว่า
"ผมไปดีกว่า ขืนอยู่ ผมส่งจดหมายไม่ทันแน่ ชอบมีคนมาทำเสียเรื่องอยู่เรื่อย" ปรายตามองบริทนีย์แล้วส่ายหน้า ก่อนบิดรถจากไปด้วยความเร็วสูง | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Sat Jan 06, 2007 12:48 pm | |
| พัชราโทรศัพท์เรียกนายปุ่นคนขับรถซึ่งทำธุระให้คุณนายแจ่มเสร็จแล้วให้มารับที่ตลาด รอสักพักนายปุ่นก็ขับรถยุโรปราคาแพงของคุณนายแจ่มเข้ามาจอดที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยว
เซเรน่ากับบริทนีย์เห็นรถแล้วต่างพากันตื่นเต้น
"โอโห รถเธอคันเบ้อเร่อเลย สวยด้วย ท่าทางจะแพงน่าดูเลยสิ" เซเรน่าหันมาพูดกับพัชรา แต่พัชราทำสีหน้าไม่ค่อยดีนัก "ไม่ใช่รถชั้นหรอก รถของแม่ต่างหาก"
"นั่นแหละ รถแม่ก็เหมือนรถลูก" บริทนีย์ว่าแล้วฝันหวาน ถึงไม่ได้นั่งรถจี๊ปคันใหญ่ แต่ก็ได้นั่งรถยุโรปคันยาวอย่างนี้ก็น่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน
ตาปุ่นจอดรถแล้วเดินมาหา พัชราจึงว่า
"ตาปุ่นเอารถคุณแม่มาทำไม รถของหนูอีกคันหนึ่งที่บ้านทำไมไม่เอามาคะ"
"คุณนายว่ารถคุณหนูคันนั้นมันเก่าแล้ว แถมเป็นออฟโรดดูไม่หรูครับ คุณนายเลยให้เอาคันนี้มารับ" ตาปุ่นตอบ พลางช่วยบริทนีย์ขนกระเป๋าไปใส่รถไว้ เมื่อเสร็จเรียบร้อย บริทนีย์ก็หันมาร่ำลาเซเรน่า
"เซร่า ชั้นไปก่อนนะ แกอยู่ทางนี้ ดูแลตัวเองให้ดีล่ะ" บริทนีย์ว่าน้ำตาจะไหล
"อืมๆ ชั้นจะคิดถึงแกให้มากนะ แกก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกัน" เซเรน่าว่า จับมือเพื่อนเอาไว้ บรรยากาศเริ่มจะซึ้ง หมิงกับพัชรามองอย่างงงๆ
"เอ่อ โทษทีนะ จะร่ำลากันไปไหนหรอ" หมิงรีบขัดขึ้นมาทันที "บ้านห่างกันไม่ถึงกิโล ไม่ต้องร่ำลากันขนาดนี้ก็ได้นี่" นั่นสิ เว่อร์กันอีกแล้วคู่นี้ -*-
สองสาวหันมามองแล้วหัวเราะแหะๆ "เออ นั่นดิ ไม่ได้ไปไหนนี่หว่า แล้วแกจะซึ้งทำไมเนี่ย" บริทนีย์ว่าเพื่อน แต่เซเรน่าแสยะยิ้มใส่
"แกนั่นแหละ เว่อร์ก่อนเลย ดูดิ ชั้นเลยต้องเว่อร์ตามเลย จะไปไหนก็ไปเหอะ" ว่าแล้วไล่เพื่อนแก้เขิน
ทั้งหมดพากันหัวเราะ ก่อนที่พัชราจะบอกกับทุกคน "เราไปกันเถอะ บริทนีย์" หันไปหาเซเรน่า "ว่างๆ เซเรน่าก็มาเยี่ยมบริทนีย์ที่บ้านได้นะจ๊ะ"
"ชัวร์อยู่แล้ว ชั้นต้องไปแน่" เซเรน่าคิดพลางฝันหวาน ที่อยากไปเที่ยวบ้านคุณนายแจ่มนี่ไม่ใช่อะไร อยากไปหาน้องโง้งต่างหาก โธ่ -*-
"แล้ววันหลังจะมากินก๋วยเตี๋ยวนะหมิง ไปนะ" พัชราหันมาบอกหมิงแล้วพาบริทนีย์ไปขึ้นรถ ขับออกไปจากตลาดบ้านทุ่งแมกโนเลีย | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Sat Jan 06, 2007 2:09 pm | |
| รถของคุณนายแจ่มมาถึงบ้านอันเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสถ์ทรงไทยหลังงาม ประกอบไปด้วยหมู่เรือนไทยหลายหลังปลูกอยู่ในเนื้อที่กว้างขวาง รอบๆ เป็นสวนหย่อม และสระน้ำพร้อมศาลากลางน้ำที่ดูดีมีรสนิยมเป็นอย่างมาก ทำเอาบริทนีย์มองด้วยความตื่นตาตื่นใจ
"โห บ้านเธอใหญ่มากๆ เลยนะพัชรา" บริทนีย์อดไม่ได้เอ่ยชมออกมา พัชรายิ้มนิดๆ ก่อนจะดึงมือบริทนีย์ขึ้นบันไดไปหาคุณนายแจ่มที่นั่งอยู่ที่ชานเรือนด้านหน้า
"คุณแม่" พัชราเรียก คุณนายแจ่มหันมา ทำให้บริทนีย์เห็นสาวใหญ่วัยกลางคนที่แต่งตัวสวยงาม ใบหน้าแต่งแต้มอย่างพอเหมาะพอเจาะดูภูมิฐานสมตัว หน้าตามีเค้าเหมือนพัชราผู้เป็นลูกสาว แต่การแต่งตัวที่สวยงามนั้น ดูเผินๆ อาจจะไม่คิดว่าเป็นแม่ อาจจะคิดว่าเป็นป้า เอ้ย ไม่ใช่ เป็นพี่ แหะๆ
"อ้าว มาแล้วหรอ เพชรชี่" คุณนายแจ่มเอื้อนเอ่ยวจี เรียกชื่อลูกสาวด้วยชื่อที่ตั้งให้เอง ให้มันดูอินเตอร์กว่าชื่อไทยๆ อย่างพัชรา
"โธ่ คุณแม่ หนูชื่อพัชรา ไม่ใช่เพชรชี่ บอกตั้งกี่ครั้งแล้ว" พัชราทำหน้าไม่สบอารมณ์ แต่คุณนายแจ่มจุ๊ปาก
"ชื่อพัชราเชยจะตายไป นี่ไม่ติดว่าหลวงพ่อตั้งให้ แม่ก็อยากจะเปลี่ยนให้ลูกซะนานแล้ว ชื่อเพชรชี่ออกจะอินเตอร์ เดี่ยวนี้ใครๆ เขาก็๋โกอินเตอร์กันทั้งนั้นแหละ จะมาทำตัวเชยอยู่ได้ยังไง แม่เอง ถ้าไม่ติดว่ามีชื่ออยู่ในโฉนดเป็นร้อยๆ ใบกับอสังหาริมทรัพย์อย่างอื่นอีกนะ แม่จะไปเปลี่ยนเป็นแจมมี่เสียรู้แล้วรู้รอดไปเลย"
"อย่านะคุณแม่" พัชราร้องเสียงหลง "หนูขอร้องละ"
คุณนายแจ่มทำหน้าขัดใจ "ลูกคนนี้นี่ ชอบขัดใจแม่ซะเรื่อยเลย ไม่เอาแล้ว ไม่อยากพูดแล้ว แล้วนี่ ใช่หนูบริทนีย์หรือเปล่าจ๊ะ" ประโยคหลังคุณนายหันไปมองบริทนีย์ที่ยืนเก้กังฟังคำสนทนาอยู่นานแล้ว เมื่อยแล้วด้วย
"ใช่ค่ะ หนู บริทนีย์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณนายแจม..."เห็นคุณนายจ้อง บริทนีย์เลยรีบเสริม "แจมมี่ค่ะ คุณนายแจมมี่"
คุณนายแจ่มทำหน้าสบอารมณ์ทันที "แหม ดีใจที่ได้รู้จักหนูเช่นกันจ๊ะ ไม่ต้องเรียกคุณนงคุณนายอะไรหรอก เรียกแจมมี่อย่างที่หนูว่า ก็ฟังดูรื่นหูดีเหมือนกันนะ"
พัชราฟังคำสนทนานั้นแล้วส่ายหน้าน้อยๆ "หนูไปได้ยังคะ คุณแม่"
"ยัง ยังไปไม่ได้ เพชรชี่" คุณนายหันมามองลูกสาว ขมวดคิ้ว "ได้ข่าวว่าลูกเอาเจ้าโง้งไปรับบริทนีย์เขาหรอ ทำอย่างนี้ได้ยังไง แม่ไม่ปลื้มเลยนะ"
"ก็รถมันเสีย จะให้หนูทำยังไง หนูทำอะไรก็ไม่เห็นคุณแม่จะปลื้มสักที" พัชราว่าทำหน้ามุ่ย
"รถอื่นมีเยอะแยะก็จ้างเขาไปสิ ทำอย่างนี้แม่จะปลื้มได้ยังไง อายเขาแย่" คุณนายแจ่มขมวดคิ้วหนักขึ้น แต่พัชราทำหน้าบึ้ง บอกแม่ว่า
"รถอื่นก็มีค่ะ แต่เป็นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ซึ่งหนู....ไม่ปลื้ม" พัชราเน้นคำ แล้วชวนบริทนีย์เดินออกไปทันที เล่นเอาคุณนายแจ่มอึ้งไปครู่ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
"แต่แม่น่ะ...ปลื้มมาก...จบ" | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Mon Jan 08, 2007 11:36 am | |
| ตรัยเดินเข้าไปที่อนามัย เพื่อเข้าไปพบกับคุณหมอน้ำมนต์ คุณหมอคนสวยของอนามัยบ้านทุ่งแมกโนเลีย หมอน้ำมนต์นั้นเป็นหญิงสาวที่สวยงามถึงขนาดมีคนลือกันว่า คุณหมอเคยไปประกวดนางสาวไทยมาด้วยซ้ำ แต่ที่เธอเลือกมาเป็นหมออนามัยที่นี่ เพราะเธอมีอุดมการณ์อันแรงกล้าที่จะพัฒนาท้องถิ่นให้เจริญนั่นเอง หมอน้ำมนต์นั้นเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกับตรัยและพัดชา ทั้งสามจึงรู้จักสนิทสนมกันเป็นอย่างดี
"ที่นี่สงบและสวยงาม ตรัยมาอยู่ที่นี่ต้องชอบแน่เลย" หมอน้ำมนต์พาตรัยมาเดินเล่นที่ริมทุ่งนา ตรัยเดินมองสิ่งต่างๆ รอบตัวด้วยความสนใจ
"ดูสงบมากจริงๆ ครับ ผมไม่เคยอยู่ที่แบบนี้มาก่อนเลย"
"แน่ละสิ เมืองกรุงที่ตรัยจากมาน่ะ วุ่นวายสับสนจะตาย" หมอน้ำมนต์ว่าแล้วยิ้ม ก่อนจะยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
"เอ๊ะ นี่จะบ่ายสามแล้วหรอเนี่ย พี่ว่าจะไปเยี่ยมยายเป๋อที่ท้ายหมู่บ้านหน่อย เห็นว่าแกไม่สบาย กินอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร คนก็ลือกันไปต่างๆนาๆ"
"ลือว่าอะไรหรอครับ"
"ก็..."หมอน้ำมนต์ขยับปากจะพูด แต่ก็เปลี่ยนใจ รีบตัดบท "ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้ว ตรัยล่ะ จะไปไหน"
"ผมว่าจะไปเที่ยวตลาดหน่อยน่ะครับ ตอนขามาไม่ได้เดินดูอะไรเลย" ตรัยตอบ "ผมว่าตลาดก็ไม่ไกลจากอนามัยเท่าไหร่ เดินไปได้ไหมครับ พี่น้ำมนต์"
"ได้สิจ๊ะ เดินเล่นยืดเส้นยืดสาย แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว ตรัยหาอะไรกินที่ตลาดไปเลยนะ พี่คงกลับเย็น อ้อ บ้านพักตรัยเดี๋ยวพี่จะให้ตาก้านภารโรงของโรงเรียนมาช่วยทำความสะอาดให้นะ มีอะไรตรัยก็วานแกได้ บ้านพักพี่ก็อยู่ใกล้ๆ ขาดเหลืออะไรก็บอกได้ไม่ต้องเกรงใจ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ พี่น้ำมนต์" หมอน้ำมนต์ยิ้มให้แล้วเดินจากไป
ตรัยเองมองถนนเลียบทุ่งนาที่เวิ้งว้างว่างเปล่า ไม่มีรถสักคันเลย ช่างต่างจากเมืองที่ตรัยจากมาลิบลับ คิดแล้วยิ้มให้ตัวเองก่อนจะสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างเต็มที่ แล้วเริ่มต้นเดินไปตามถนนนั้นเรื่อยๆ
เดินมาราว 20 นาทีก็เห็นตลาดบ้านทุ่งอยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น เดินมาถึงหน้าตลาด ก็เห็นมอเตอร์ไซค์สีฟ้ากับสีชมพูจอดอยู่ริมถนน มอเตอร์ไซค์ป้อบสไตล์น่ารักรุ่น จุ๊บ จุ๊บ นั่นเอง (แบบที่น้องโฟร์น้องมดเขาโฆษณาไง) ข้างๆ รถป็อบสองคันนั้น มีคนสองคนกำลังนั่งอยู่ ท่าทางไม่ค่อยดี ตรัยขมวดคิ้ว แล้วรีบเดินเข้าไปหา
"เป็นอะไรกันหรือเปล่าครับ" ตรัยทัก แล้วก็เห็นว่า หญิงสาวคนหนึ่งกำลังประคองหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ดูท่าทางจะเป็นลม เห็นนั่งหลับตาท่าทางเหนื่อยอ่อน แต่เอ๊ะ หญิงสาวสองคนนี้ หน้าเหมือนกันราวกับแกะ (ไม่ใช่แกะหรอก แฝดต่างหาก จะตื่นเต้นทำไม ทำเป็นไม่เคยเจอแฝดไปได้) หน้าตาหมวยๆ ผิวขาวกับดวงตายาวรี ดูแล้วแยกไม่ออกว่าคนไหนเป็นคนไหนเลยทีเดียว | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Wed Jan 10, 2007 10:35 pm | |
| หญิงสาวคนที่เป็นฝ่ายประคองอีกคนอยู่ หันมามอง แล้วรีบพูดขึ้นอย่างร้อนรน "น้องชั้นเป็นลมค่ะ คุณ ทำไงดีคะ"
ตรัยมองแล้วรีบพูดอย่างใจเย็น "ใจเย็นๆครับ เอายาดมไปดมก่อน แล้วคุณช่วยจัดให้เธอนั่งให้สบายหน่อย พักสักแป็บนึง อาการจะดีขึ้นครับ" ว่าแล้วก็เปิดกระเป๋าสะพาย หยิบยาดมมาส่งให้ หญิงสาวผู้พี่รับไปจ่อที่จมูกน้องสาว ส่วนตรัยก็นั่งลงหยิบสมุดไดอารี่ในกระเป๋าตัวเองออกมาพัดให้
สักพักหนึ่งแฝดผู้น้องก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เธอมองตรัยอย่างงงๆ แล้วหันไปมองแฝดผู้พี่ "พุทรา..."
"ดีขึ้นหรือยัง มะยม เธอเป็นลมไปน่ะรู้ตัวหรือเปล่า" พุทราแฝดผู้พี่บอก
"ชั้นเป็นลมหรอ "มะยมแฝดผู้น้องทวนคำ ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมาว่า "ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ" พูดแล้วหันไปมองตรัยอีกครั้ง พุทราจึงว่า
"คุณคนนี้เขาเข้ามาช่วย ให้เธอดมยาดมถึงได้ดีขึ้นไง"
มะยมจึงหันไปมองตรัย ตรัยยิ้มให้ "ค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหมครับ ทีนี้ค่อยๆ ลุกขึ้นนะครับ เดี๋ยวคุณก็จะรู้สึกดีขึ้นมาตามลำดับ" ว่าแล้วตรัยกับพุทราก็ช่วยพยุงมะยมให้ลุกขึ้นยืน มะยมมองมือของชายหนุ่มที่จับแขนตัวเองไว้แล้วเขินเล็กน้อย
"ขอบคุณมากค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ" ตรัยว่าแล้วยิ้ม "พวกคุณจะไปไหนหรอครับ"
"เราก็กลับมาตลาดนี่แหละค่ะ พอถึงแล้วจอดรถเรียบร้อย มะยมก็เกิดเป็นลมขึ้นมาสงสัยขี่รถตากแดดแรงๆ ก็เลยหน้ามืด" พุทราหันไปมองมะยมก็เห็นหน้าแดง สงสัยแดงเพราะแดดละมั้ง (ให้มันจริงเถอะ)
"ใช่ค่ะ หน้ามืดเพราะแดด" มะยมรีบรับคำ ก่อนจะถามตรัย "แล้วคุณจะไปไหนคะ"
"ผมจะเข้าไปในตลาดนี่แหละครับ จะมาเดินเที่ยวแล้วก็หาอะไรกิน"
"คุณคงไม่ใช่คนแถวนี้แน่เลย งั้น เดี๋ยวเราเข้าไปตลาดไปพร้อมกันเลยดีไหมคะ บ้านชั้นขายข้าวสารอยู่ในตลาดนี่เอง" พุทราชวน มะยมก็เสริม "แล้วเดี๋ยวเราจะแนะนำร้านอาหารอร่อยๆ ให้ คุณคงไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวที่อร่อยที่สุดในทุ่งแมกโนเลียใช่ไหมคะ มาค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะพาไป"
ตรัยยิ้มให้แฝดทั้งสอง พยักหน้าเห็นด้วย เพราะตอนนี้เขาเริ่มหิว ด้วยว่ามาแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย จนเวลาล่วงเข้าบ่ายสามโมงแล้ว ที่สองสาวพูดถึงก๋วยเตี๋ยวที่อร่อยที่สุดในทุ่งแมกโนเลียนี่ ฟังดูน่าสนใจดีทีเดียว คิดได้ดังนั้นก็เดินตามสองสาวจุ๊บ จุ๊บ เข้าตลาดไป | |
|
| | |
kkat
เด็กยกไฟ
เธเธณเธเธงเธเธเนเธญเธเธงเธฒเธก : 124
Registration date : 25/12/2006
| | เนเธฃเธทเนเธญเธ: Re: มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย Wed Jan 10, 2007 10:36 pm | |
| แน่นอนละ ที่แฝดที่สองจะต้องพาตรัยมายังร้านก๋วยเตี๋ยวที่อร่อยที่สุดในบ้านทุ่งแมกโนเลีย ก็ร้านก๋วยเตี๋ยวอาโก(วิด) นั่นเอง
ตรัยมองร้านค้ารอบๆ ด้วยความสนใจ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะด้านหน้าร้าน แล้วพุทราก็ร้องเรียก
"หมิงๆ สั่งก๋วยเตี๋ยวหน่อยจ๊ะ"
บริเวณหลังหม้อก๋วยเตี๋ยวหมิงกับเซเรน่ากำลังทำลูกชิ้นปิ้งกันอยู่ โดยแอบเอาลูกชิ้นในหม้อมาเสียบไม้ปิ้งกินกันเอง ท่าทางหมิงจะเอร็ดอร่อย ส่วนเซเรน่านั้นก็สนุกสนานมาก พอได้ยินเสียงคนเรียก หมิงก็ทำหน้าเสียดาย
"ใครเนี่ย มาขัดจังหวะ กำลังอร่อยเลย"
เซเรน่ามองเพื่อนแล้วเข้าใจความรู้สึก จึงคว้าลูกชิ้นมา 1 ไม้แล้วอาสา "เดี๋ยวชั้นออกไปเองก็ได้ หมิงกินให้อร่อยเถอะ"
"จริงหรอ" หมิงถาม ตาเป็นประกาย
"จริงดิ" เซเรน่าพยักหน้า ทำท่าจะเดินไป แต่ยังไม่วายหันมากำชับ "ว่าแต่ อย่ากินหมดนะ เหลือไว้ให้ชั้นมั่ง"
แล้วเซเรน่าก็เดินกินลูกชิ้นปิ้งออกมาหน้าร้าน รีบตะโกนถามออกไปก่อน
"ก๋วยเตี๋ยวอาโก (วิด) อร่อยที่สุดในบ้านทุ่งแมกโนเลียค่ะ รับอะไรดีค๊า" ตะโกนเสียงดังก่อนจะเดินมาถึงโต๊ะ พอเห็นว่ามีใครนั่งอยู่ เซเรน่าก็หยุดกึก
พร้อมๆ กับที่ตรัยก็ชะงักเช่นกัน ขยับจะพูดอะไร แต่เซเรน่าชิงพูดออกมาก่อน
"อ้าว หมอต่าย มานั่งทำเก๊กอะไรตรงนี้เนี่ย"
ตรัยฟังแล้วขมวดคิ้ว ขยับปากจะท้วง แต่มะยมพูดขึ้นมาเสียก่อน "อ้าวคุณเป็นหมอหรอคะเนี่ย มิน่าล่ะ ถึงรักษาชั้นได้" พุทราเหล่มองน้อง รักษาอะไรว้า แค่เอายาดมมาจ่อจมูกแค่เนี้ยนะ
"เอ่อ คือ ผม" ตรัยขยับปากจะท้วงอีกครั้ง แต่ก็ไม่ทันเซเรน่าอีกตามเคย
"เขาเป็นหมอมาประจำอยู่ที่อนามัยนี่แหละคุณ เห็นเขาแนะนำตัวเองตั้งแต่อยู่บนรถสองแถวแล้ว" คำพูดของเซเรน่าทำให้ตรัยขมวดคิ้วหนักขึ้น
"ที่ผมต้องแนะนำตัวเอง ก็เพราะว่าคุณกำลังนินทาผมอยู่ไม่ใช่หรอ"
"นินทาอะไร" เซเรน่าทำหน้าไก๋ "การนินทา ก็หมายความว่าคนที่ถูกนินทาจะต้องไม่ได้ยิน แต่นี่ได้ยินทุกคำพูด อย่างนี้จะเรียกนินทาได้ไง จริงป่ะ" ว่าแล้วหันไปถามสาวแฝด ทั้งสองพากันทำหน้างงๆ
"แล้วเธอล่ะ เป็นใคร ทำไมหมิงไม่ออกมา"พุทราถามพลางมองเซเรน่าตั้งแต่หัวจรดเท้า เซเรน่าเองก็มองตอบพุทราตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นกัน ก่อนจะยิ้มแนะนำตัวเองทันที
"ชั้นชื่อเซเรน่า เป็นเด็กเอเอฟเอสจะมาอยู่ที่บ้านของหมิง"
"อ๋อ อย่างนั้นเองหรอ" มะยมทำหน้าเข้าใจ "แล้วนี่เธอก็เลยช่วยหมิงขายก๋วยเตี๋ยว น่ารักจริง" ประโยคท้ายที่มะยมชมนั้นทำให้เซเรน่ายิ้มกว้าง แต่ตรัยทำหน้าค่อน "น่ารักตายละ"
พุทราหันมามอง "เมื่อกี้คุณหมอต่ายว่าไงนะคะ"
"อ๋อ เปล่าครับ ไม่ได้ว่าอะไร" ตรัยตอบแล้วนึกแปลกใจตัวเอง นี่เรารับว่าเป็นตัวเองเป็นหมอต่ายไปแล้วหรือนี่
"งั้นกินก๋วยเตี๋ยวกันเถอะค่ะ คุณหมอต่ายจะเอาอะไรคะ" มะยมถาม ตรัยขยับจะตอบ เซเรน่าขัดขึ้นมาก่อน
"ที่นี่มีแต่ก๋วยเตี๋ยวนะ พาสต้า สปาเก็ตตี้ไม่มีนะ จะกินได้หรอ" ตรัยหันมามองเซเรน่าเขม็ง
"ทำไมผมจะกินไม่ได้"
"เอาๆ กินได้ก็กิน งั้นเดี๋ยวไปเอาก๋วยเตี๋ยวสูตรเด็ดมาให้ก็แล้วกัน" เซเรน่าว่าแล้วอมยิ้มอย่างมีเลศนัย ตรัยมองอาการนั้นอย่างฉุนนิดๆ พยายามไม่สนใจ มองออกไปทางหน้าร้านแทน | |
|
| | |
| | มนต์รักทุ่งแมกโนเลีย | |
|
