พี่ตุ่น ชุมพลกำลังยืนแจกลายเซ็นให้กับบรรดาแม่ยกอยู่ที่หน้าแผงขายผลไม้ มะยมรีบปราดเข้ามาหาทันที
"พี่ตุ่นคะ ดีใจจังเลยที่ได้เจอพี่อ่ะ"
พี่ตุ่นหันมายิ้มหวานให้มะยม " ส่วนพี่น่ะ ยิ่งกว่าดีใจอีกจ้ะ ที่ได้เจอหน้าหวานๆ ของน้องเอ่อ..." พี่ตุ่นเงียบไปนิดหนึ่งเพราะไม่แน่ใจว่าชื่ออะไรแน่
"มะยมค่ะ" มะยมตอบแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"อ้อ ใช่จ้ะ มะยม พี่จำได้จ้ะ"
"แหม พี่ตุ่นอุตส่าห์จำมะยมได้ด้วย" มะยมเขินจนตัวบิด
"อ้าว ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะจ้ะ ก็พี่ฝากหัวใจเอาไว้ที่น้องนี่ ฝากไว้ก็ต้องจำได้สิ" ฮิ้ววววววว -*-
"แหม พี่ตุ่นอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้" มะยมตัวบิดอีกรอบ ก่อนจะว่า "แล้วนี่พี่ตุ่นไปไหนมาคะ"
"อ๋อ พี่ไปโคกสารินมาจ้ะ ไปทำธุระมาน่ะ ขากลับก็เลยแวะซื้อของดีของโคกสารินเขามาด้วย มีฝากน้องมะยมด้วยนะ" พี่ตุ่นว่าแล้วยื่นถุงคุ้กกี้ให้ถุงหนึ่ง มะยมรับมาถืออย่างปลื้มใจ (ไม่ต้องปลื้มใจขนาดนั้นก็ได้น้อง พี่ตุ่นเขาซื้อมาหลายสิบถุง เอาไว้แจกแม่ยกทั้งนั้น)
"ขอบคุณมากนะคะพี่ตุ่น แหม ยังมีแก่ใจอุตส่านึกถึง"
"ไม่เห็นต้องขอบคุณอะไรเลย ทุกอย่างที่พี่ทำ มาจากใจพี่ทั้งนั้น" -*- พี่ตุ่นจะเลี่ยนไปไหนเนี่ย
พี่ตุ่น ชุมพลส่งยิ้มให้มะยมและส่งยิ้มให้คนโดยรอบ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อได้รับสีหน้าบึ้งตึ้งตอบกลับมาจากใครคนหนึ่ง
ลูกตุ้มนั่นเองที่กำลังยืนอยู่หน้าแผงผลไม้ และกำลังมองมาอย่างรำคาญ
"ถอยหน่อยได้ไหมคะ ถ้าไม่ซื้อผลไม้ก็ถอยออกไป มายืนบังหน้าร้านเขา คนอื่นก็ไม่ได้ซื้อกันพอดี" พี่ตุ่น ชุมพลชะงักยิ้มกึก หน้าเจื่อนลง
"น้องลูกตุ้มจะซื้อผลไม้หรอจ๊ะ"
"ค่ะ ยืนหน้าร้านผลไม้คงไม่ได้มาซื้อซาลาเปาหรอกค่ะ" ลูกตุ้มตอบเรียบๆ แต่พี่ตุ่น ชุมพลอึ้งไปนิด ก่อนจะหันไปบอกแม่ยกโดยรอบ
"เอ้า แม่ๆ น้องๆ ทั้งหลายคร้าบ เราออกไปหน้าตลาดกันดีกว่า อย่ายืนตรงนี้เลยนะ จะกีดขวางคนอื่นเขา" สิ้นคำพี่ตุ่น เหล่าแม่ยกก็สลายตัวโดยง่าย แล้วพากันเดินออกไปที่หน้าตลาดเป็นกลุ่มเป็นก้อน รวมทั้งมะยมด้วย
พี่ตุ่น ชุมพลเองกำลังทำท่าจะเดินตามแม่ยกไป แต่นึกอะไรขึ้นได้ก็หยิบคุ้กกี้มาถุงหนึ่ง แล้วยื่นให้
"พี่ซื้อคุ้กกี้มาฝาก รับไว้สิครับ"
ลุกตุ้มมอง แต่ไม่หยิบ "ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ..."
"ทำไมล่ะครับ ทำไมน้องลูกตุ้มรังเกียจพี่หรอ" พี่ตุ่นว่า ทำหน้าหมอง ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีคนแสดงอาการแบบนี้ใส่เขา
"ก็บอกแล้วไงคะ ว่าไม่ได้ใส่ใจ แล้วจะรังเกียจได้ยังไงล่ะคะ" พี่ตุ่นฟังแล้วแปลกมากขึ้นอีก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ยื่นถุงคุกกี้ไปตรงหน้า หวังให้ลูกตุ้มรับให้ได้ แต่ลูกตุ้มก็ยังไม่ยอมรับ พี่ตุ่น ชุมพลจึงทำท่าเจ็บปวด
"ทำไมน้องลุกตุ้มทำกับพี่ยังงี้ พี่ปวดใจเหลือเกิน"
"ปวดใจก็ให้แม่ยกสมานแผลให้สิคะ" ลูกตุ้มว่าแล้วก็เดินหนีไป ทำเอาพี่ตุ่น ชุมพลถือถุงคุ้กกี้ค้าง ในใจนั้นเสียเซลฟ์ลงไปกว่าครึ่ง ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วหรอเนี่ยที่ไม่เคยสนใจอะไรเขาเลย หายากนะเนี่ย พี่ตุ่น ชุมพลคิดอย่างทึ่งนิดๆ
เธเนเธฒเธ